Zapraszamy na kolejną odsłonę dokonań plastycznych Dominiki Daszewskiej.

Zobaczycie prace wpisujące się w nurt swoistej psychodelii. Świat nieokiełznanych lotów świadomości.

Cykl rysunków POLIMERYKI inspirowany bogatą fauną i florą w hybrydowych zestawieniach z człowiekiem wpisanym w świat przyrody. Obrazy przenikajkące psychikę w żywej strukturze pełnej barw i znaczeń. Bardzo osobiste, lewitujące między przestrzenią snu, fantazji, a przeżywaniem głębokich wrażeń bazujących na codziennej obserwacji świata strumienie świadomości. Uczta dla zmysłów. Pożywka dla ducha.

www.daszewska.pl

https://www.facebook.com/Dominika-Daszewska-120245461404932/

W trakcie wernisażu usłyszycie terenNowy z gościnnym udziałem Andrzeja "Amoka" Turczynowicza - wyjątkowo brzmiącą muzykę improwizacyjną.

www.terennowy.info

https://www.facebook.com/Kolektyw-terenNowy-136695936375841/

Dominika Daszewska, urodzona w 1979 roku w Warszawie w rodzinie artystycznej. Dziadek, Władysław Popielarczyk - malarz, happener, wielowymiarowy twórca. Matka - Barbara Popielarczyk, ukończyła Wydział Tkaniny w Łodzi i przez wiele lat pracowała w zawodzie głównie tkając wielkoformatowe gobeliny.

Dominika ukończyła Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych oraz Europejską Akademię Sztuk na Wydziale Malarstwa w 2006 r. Kształciła się m.in. pod okiem Franciszka Starowieyskiego, Antoniego Fałata, Barbary Szubińskiej. Dyplom dotyczył portretu, który od dawna stanowi motyw przewodni jej twórczości plastycznej.

Od 2009 roku wraz z grupą muzyków, plastyków, fotografów założyła Grupę Rozwoju Artystycznego Splot Słoneczny, co zaowocowało cyklem wystaw, koncertów i happeningów okazjonalnych.

Pierwsza autorska wystawa 2009 - Zaklęte Rewiry, hol kina Iluzjon w towarzyszeniu koncertu formacji TerenNowy.

2010 - 2012 - wystawa zbiorowa Pocałunek, wystawa zbiorowa Naturalia, koncert i happening na Starym Mieście w Warszawie pt.Endorfinalia. Indywidualna wystawa na terenie warszawskiego AWF, z koncertem Władysława Komendarka oraz Indii Czajkowskiej, Sebastiana Madejskiego i efektami oświetleniowymi Damiana Zielińskiego.

Wykonała liczne zamówienia portretowe, w tym portrety dziecięce, ślubne. Szereg autoportretów i portretów najbliższej rodziny. Maluje głównie techniką akrylową, co pozwala na szybkie, nieskrępowane działanie, odpowiadające ekspresyjnemu stylowi wypowiedzi. Jej gest tworzy żywy, oryginalny malarski przekaz.

Postać często wpisuje w osobliwie budowany świat przyrody pełnej żywiołów, nieokiełznanej, dzikiej, bujnej i soczystej. To w świecie feerii barw pojawiają się figury ludzkie w metaforycznych, surrealistycznych ujęciach. Inspiracje - koloryści polscy, Artur Nacht-Samborski, Olga Boznańska, wspaniały symbolista, Jacek Malczewski, Stanisław Witkiewicz, Stanisław Wyspiański. Kompozycyjnym natchnieniem stał się surrealistyczny świat Savadora Dali.

Prawie trzyletni wyjazd do niewielkiej zachodnio-pomorskiej miejscowości z trzynastwoeicznymi elementami urbanistyki i nową, bogatą roślinnością zaowocował cyklem "Polimeryki". Jest to zespół prac rysunkowych na niewielkich formatach, gdzie przenikają się elementy przyrody ożywionej z rozwinięciem w świat istot wyobrażonych. Wyłaniają się tutaj niepowtarzalne, imaginacyjne formy zwierzęce połączone żywą tkanką z potęgą wszechogarniającej roślinności.

Podobne zjawisko widać w obrazach malowanych po powrocie do serca Polski. Prace poetycko wiążące żywioły, postać i świat otaczający pomijają bezduszną, zimną architekturę. Jest tutaj życie biologiczne, poszukiwania esencji żywotności wielowymiarowej. Pojawiają się postacie - symbole, jak np. w interpretacji syrenki warszawskiej, gdzie silnie zindywidualizowana kobieca postać z odsłoniętymi piersiami zdaje się królować nad światem pobudzonej przestrzeni przyrodniczej. Moc matriarchatu pilnującego porządku w świecie utożsamia prawdę natury.

W obrazie zatytułowanym "Smok" pojawia się portret smoka wyłaniającego się sprzed pierwszego planu. W tle już kolejny raz pokazują się figury kobiece bez głów, splecione w eterycznej mgle z przestrzenią lirycznego pejzażu.

Polimorficzne kształty odrealniają rzeczywistość tworząc nowe połączenia form żywych, wciąż w ruchu, opętanych pragnieniem wyzwolenia z wszelkich barier i ram skostniałych struktur miejskich.

Rysunki rozrastają się, jak pnącza dziewiczej dżunglii. Portrety przenika duch wyswobodzonej natury.