Tragiczna historia miłości świątynnej tancerki Nikiji i wojownika Solora to, obok słynnego „Jeziora łabędziego”, jedno z najwspanialszych dzieł baletu klasycznego w jego najdoskonalszej XIX-wiecznej eklektycznej formie. Marius Petipa, który stworzył pierwszą wersję choreograficzną „Bajadery”, we wszystkich swoich baletach na piedestale stawiał kobietę – primabalerinę z jej tanecznym popisem. Tu widz otrzymuje popis podwójny, bo oprócz głównej bohaterki wspaniałą partię otrzymała jej rywalka – okrutna hinduska księżniczka Gamzatti, która rozkazuje zabić Nikiję podsuwając jej kosz kwiatów z ukrytą żmiją. „Bajadera” słynie z romantycznej „Sceny Cieni”, kiedy to kilkadziesiąt ubranych na biało i spowitych woalami tancerek schodzi z „nieba” na ziemię wykonując wciąż i wciąż to samo baletowe pas – arabesque penchée. Ten zadziwiający romantyczny obraz na długo pozostaje w pamięci wraz z rozkołysaną romantyczną muzyką Ludwiga Minkusa. W interpretacji Swietłany Zacharowej (Nikija) i Marii Aleksandrowej (Gamzatti) kontrastowe postaci Nikiji i Gamzatti nabierają nowego życia. Partneruje im Władisław Łantratow jako Solor. Premiera obecnej inscenizacji odbyła się w 2013 roku – swoją wersję baletu Petipy na podstawie jego choreografii zaproponował Jurij Grigorowicz, długoletni dyrektor baletu Teatru Bolszoj.