Uczestnicy spotkania: Dariusz Pawłoś – przewodniczący zarządu Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojednanie” Edmund Baranowski – wiceprezes Związku Powstańców Warszawskich Agnieszka Dzierżanowska – współautor publikacji, Dział Edukacyjny Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojednanie” dr Violetta Rezler-Wasielewska – dyrektorka Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu dr Piotr Stanek – Kierownik Działu Naukowo-Badawczego Centralnego Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu

Prezentujemy tę książkę jako świadectwo wspólnego, choć mrocznego fragmentu historii, zawierające wspomnienia i fragmenty dzienników powstańców, którzy trafili do niewoli jako oficerowie i jako żołnierze, a także zwykłych kobiet i dziewcząt, mężczyzn i chłopców. Powstanie Warszawskie było szczególnym wydarzeniem w trwającej od pierwszych dni wojny walce z okupantem w Polsce. 2 października 1944 roku dowództwo AK podpisało kapitulację. Szacuje się, że do niewoli niemieckiej trafiło ok. 16–18 tys. powstańców: mężczyzn, kobiet i dzieci. Po kapitulacji Powstania Warszawskiego po raz pierwszy za drutami obozów znaleźli się, bowiem nie tylko mężczyźni, ale także kilkutysięczna grupa kobiet-żołnierzy AK, w tym dziewczęta czy kobiety-oficerowie, oraz ok. 1000 chłopców. Najmłodszy – Jerzy Szulc ps. „Tygrys” – miał zaledwie 10 lat. Grupa jeńców-powstańców przeszła przez ok. 40 obozów jenieckich, zlokalizowanych przede wszystkim na terenie Niemiec i dzisiejszej Austrii. Trafili oni także do kilku obozów koncentracyjnych, co oznaczało jawne pogwałcenie statusu jenieckiego.