Justyna Szafran w Teatrze WARSawy

Justyna Szafran. Tylko dla widzów dorosłych

Gwiazdy Przeglądu Piosenki Aktorskiej i wrocławskiego Capitolu – Justyna Szafran i zespół Sztylety pod wodzą Cezarego Studniaka kolejny raz przekroczą próg artystycznej odwagi na jedynym koncercie „Plugawe oko poety”, 10 listopada w Teatrze Warsawy.

O Justynie Szafran można tak: liryczna piękność w stylu glamour, bezkonkurencyjna w szlagierach Osieckiej, hymnach Piaf i tangach Piazzolli, gwiazda gal i festiwali. Ale można i tak: pyskata miłośniczka ekstremalnych emocji, wulgarna i romantyczna. Koncert „Plugawe oko poety” zamykał zeszłoroczny koncert galowy 33. Przeglądu Piosenki Aktorskiej we Wrocławiu. Kto widział „Rzecze Budda Chinaski” na podstawie tekstów Charlesa Bukowskiego (premiera na PPA w 2007 roku, po pięciu latach ciągle w repertuarze Capitolu), wie, czego spodziewać się po „Plugawym oku poety” – kontynuacji tej przygody, ale pozbawionej fabularnej osnowy i rozpisanej na wiele poetyckich głosów. Tym razem usłyszymy teksty min. Audena, Pearlberga, Trinidada, Pasoliniego, Ginsberga i Sylvii Plath.

W sensie literackim wszystko zaczęło się od "Rzecze Budda Chinaski", ale teraz poszliśmy dalej, staramy się szukać czegoś interesującego w tekstach innych odrzuconych poetów. Poza tym, będzie to koncert, nie spektakl; tu każda piosenka jest o czymś innym, nie będziemy się starać ich na silę łączyć. Wybieraliśmy te, które najbardziej nam pasują. Są ostre, prowokujące, destrukcyjne, mocno seksualne, wulgarne – mówi Justyna Szafran.

Wrocławska aktorka i wokalistka przygotowała materiał z tymi samymi muzykami z którymi pracowała przy „Rzecze Budda Chinaski”: gitarzystą Krzysztofem Nowikowem (autorem muzyki), basistą Marcinem Ożogiem, pianistą i perkusistą Zbigniewem Łowżyłem oraz multiinstrumentalistą i pomysłodawcą całości Cezarym Studniakiem.

Od strony muzycznej to kompozycje bardzo wyraziste, z rockowym i lekko psychodelicznym zacięciem, Idealnie wpisują się w wielkomiejską samotność, pełną zgiełku, hałasu ale jednocześnie przerażającej wewnętrznej ciszy. – stwierdza Cezary Cezik Studniak.