RIGOLETTO Giuseppe Verdi

Opera w trzech aktach Libretto: Francesco Maria Piave według dramatu Wiktora Hugo Król się bawi Tekst polski na tablicy świetlnej wg przekładu Jana Chęcińskiego Prapremiera: Wenecja, 11 marca 1851, Gran Teatro La Fenice Premiera polska: Warszawa, 8 listopada 1853, Teatr Wielki Premiera obecnej realizacji: 12 marca 1997 Przedstawienie w oryginalnej wersji językowej z polskimi napisami

czas trwania spektaklu: 3 godz., w tym: 3 przerwy

Dyrygent – Andriy Yurkevych Reżyseria – Gilbert Deflo Scenografia – Ezio Frigerio Kostiumy – Franca Squarciapino Choreografia – Zofia Rudnicka Przygotowanie chóru – Bogdan Gola Reżyseria świateł - Stanisław Zięba

Polski Balet Narodowy, Chór i Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

obsada:

Książę Mantui - Hector Sandoval/Gianluca Terranova Rigoletto - Mikołaj Zalasiński/Andrzej Dobber Gilda - Elena Gorshunova/Aleksandra Kurzak Sparafucile - Piotr Nowacki Maddalena - Anna Lubańska Giovanna - Magdalena Idzik Hrabia Monterone - Roman Polisadov Marullo - * Matteo Borsa - Krzysztof Szmyt Hrabia di Ceprano - Czesław Gałka Hrabina di Ceprano - Anna Karasińska/Jeanette Bożałek Paź - Magdalena Freino Dowódca straży - Robert Dymowski

Romantycy uwielbiali potwory. I my też uwielbiamy potwory. Tylko wstydzimy się przyznać. Bo potworność ciekawi. Jak to jest być seryjnym mordercą, siostrami syjamskimi, garbusem? Eksploatując potworność, Victor Hugo zaglądał, gdzie wzrok nie sięga. W sztuce Król się bawi zajrzał w arkana władzy. Gdyż książęcy błazen-garbus to urągliwe i parodystyczne odbicie władcy. Młodego, pięknego, cieszącego się życiem. Na takim przeciwieństwie Verdi bez trudu rozpiął swą operę. I postawił na garbusa. Bo sama jego obecność, jego złośliwość, jego chora miłość do córki rzucą dwuznaczne światło na miłostki księcia Mantui, pychę dworzan i łatwość przywołania czających się po kątach zbirów. Za sprawą Rigoletta komedia uczuć wyrwie się spod kontroli. Zabawa zmieni się w intrygę, a intryga w jatkę. Bo z potworami trzeba uważać. Budzą w ludziach potworność. Nawet kiedy śpiewają.