Lady Sarashina Peter Eötvös

Opera w jednym akcie Libretto: Mari Mezei według tekstu z dziennika Lady Sarashiny Angielska wersja językowa z polskimi napisami Uprawnienia: Opéra National de Lyon Produkcja: Opéra National de Lyon Koprodukcja: Théâtre National de l’Opéra-Comique, Paryż Premiera: 07/04/2013

Dyrygent: Christian Schumann Reżyseria i choreografia: Ushio Amagatsu Scenografia: Natsuyuki Nakanishi Kostiumy, charakteryzacja i stylizacja fryzur: Masatomo OTA ("ku pamięci Sayoko Yamaguchi") Reżyseria świateł: Yukiko Yoshimoto, Ushio Amagatsu Asystent reżysera: Kami Manns Asystent techniczny: Kazuhiko Nakahara

Orkiestra Teatru Wielkiego - Opery Narodowej

Obsada: Lady Sarashina - Anu Komsi Baryton - Peter Bording Sopran - Ilse Eerens Mezzosopran - Salome Kammer

.....

Tłumacz tej książki mówi: „Tysiąc lat temu, w Japonii, kobieta bez imienia napisała książkę bez tytułu”. Książce nadał tytuł Jak przekroczyłam most snów. Lecz o autorce wiemy tylko tyle, ile zdradziła sama. Podsumowując pół wieku życia, „Pani z prowincji Sarashina” wspomina jednak głównie przeszłe podróże, pejzaże, jesienie, księżyce i kwiaty. I niespełnioną miłość. I sny. By dojść do wniosku: „Los nie jest mym przyjacielem”. Tak mogłyby rzec i Czechowowskie trzy siostry, o których Peter Eötvös napisał operę w roku 1998. Kreując po dekadzie podobny teatr kobiecych tęsknot, osamotnienia i pociech czerpanych z kontemplacji rzeczy ulotnych, nadał mu jednak walor imaginacyjny. Bynajmniej nie porzucając diatoniki, w wymiarze muzycznym przeniósł owe wspomnienia w głąb umysłu wpatrzonego w siebie niczym w ogród zen.

......

TERYTORIA. Cykl spotkań z muzyką współczesną. Spotkań, w których próbujemy odnaleźć i nakreślić nowe oblicze opery. Gatunku, który zmienia dziś swoją definicję, podbijając nowe terytoria, kreśląc odmienne sensy, proponując nową estetykę. W cyklu prezentujemy najważniejsze dzieła muzyki współczesnej równolegle z debiutami polskich kompozytorów, utwory zupełnie nieznane z klasyką awangardy, zestawiamy debiuty polskich reżyserów z czołówką inscenizatorów europejskich. Opera żyje, ma się dobrze i łypie do nas cybernetycznym okiem Feniksa.