spektakl Teatru Konsekwentnego

Reżyseria: Adam Sajnuk, Agnieszka Czekierda

Scenariusz: Adam Sajnuk

Scenografia: Antoni Barłowski, Jerzy Łazewski, Adam Sajnuk

*Obsada: *Agnieszka Czekierda, Antoni Barłowski, Adam Sajnuk

Opis spektaklu:

Srebrne wesele**

Historia mocno wiekowego małżeństwa umieszczonego w domu starcow, ktore

w dniu swojego złotego wesela prowadzi niekończącą się sprzeczkę o dawno nie- żyjących znajomych, sąsiadach i krewnych. Rozmowa ta pełna jest złośliwości, wyrzutow, przytykow i nieuchronnie zmierza do przykrego finału, ktorym dla obojga staruszkow jest poczucie zmarnowanego życia, nieudanego małżeństwa i samotności ich ostatnich dni. Rozmowa o przeszłości, zapomnianych przez świat dalszych i bliskich znajomych jest pretekstem do spojrzenia na własne życiowe klęski, jest odzwierciedleniem absolutnej rożnicy charakterow i temperamentow obojga staruszkow, a przede wszystkim jest refleksją. Życie obok siebie i ze sobą, ale w całkowitej samotności i poczuciu niezrozumienia.

Dla starszych państwa ważne jest tylko to, na co kto chorował 20 lat temu, kto ile miał pieniędzy i od kogo był zamożniejszy ćwierć wieku temu, w ktorym kościele dawni znajomi brali ślub, kto ile miał pieniędzy i kto na co umarł.

Karol - lat 89 - probuje udowodnić, iż wszyscy mieli podłe, nieszczęśliwe życie. Jego pesymizm i zgorzkniałość jest wynikiem poczucie własnego niespełnienia

i przegranych życiowych szans.

Sara - lat 87 - uważa z kolei, iż wszyscy byli szczęśliwi i zadowoleni, a tylko ona

i Karol, żyli nędznie i w biedzie aż u kresu swych dni wylądowali w domu dla starcow.

Całej rozmowie przysłuchuje się pielęgniarz i opiekun starcow. Małżeństwo traktuje Go jak kartę przetargową, licytując się o jego względy, obrażając się wzajemnie na pokaz, popisując się przed nim swoją złośliwością i docinkami aż do chwili, gdy pada jedno słowo za dużo i okazuje się, że pozostała już wyłącznie wstyd i upokorzenie…

Fragmenty recenzji:

Wydarzeniem jest Srebrne Wesele, gdzie grają parę zgrzybiałych staruszkow. Sajnuk wykazuje mistrzostwo w metamorfozie, jego symulowane ataki rwy kulszowej, krztuszący śmiech są kwintesencja złej starości.(…)

_Spektakl nie tylko bawi do łez. Pod ludzkimi karykaturami ukazuje bol samotności

i głęboką potrzebę uczucia._

Roman Pawłowski, Gazeta Wyborcza

_ _

Dalekie od amatorszczyzny wielu szacownych scen dzieło.

Iza Natasza Czapska, Foyer

bilety:

35 i 30 pln