„Lukrecja Borgia” Gaetano Donizettiego uważana jest przez historyków za kamień milowy na drodze ogólnego rozwoju włoskiej opery. Oparta na tle dramatu Wiktora Hugo pod tym samym tytułem, stanowi jedno z ogniw pośrednich pomiędzy stylem operowym Rossiniego i Verdiego. Reprezentuje zarazem styl operowego bel canta w późnej fazie jego rozkwitu: odnajdujemy tu nie tylko pięknie prowadzone linie melodii i efektowne wokalne popisy, ale także niepospolitą, jak na czasy „przedverdiowskie”, rozpiętość i siłę dramatycznej ekspresji. Przejmująca zaś finałowa aria Lukrecji porównana być może z niektórymi słynnymi „lamentami” w operowych dziełach Renesansu. Obecnie „Lukrecja Borgia” - jak wiele oper Donizettiego - przeżywa renesans zainteresowania.