Fluxus East

Fluxus w Europie Środkowo-Wschodniej

wernisaż: 7 lutego 2008, godz. 18.00

Kuratorka: Petra Stegmann

Koordynatorka: Anna Smolak

Fluxus to powszechnie znany międzynarodowy ruch (anty-)artystyczny, którego ośrodki znajdują się w Stanach Zjednoczonych, Europie Zachodniej oraz Japonii. A jak radziła sobie sztuka „intermedialna” – sztuka, do której zaliczyć można muzykę, akcje, poezję, obiekty i wydarzenia – za „żelazną kurtyną”? Jakim echem odbiły się działania Fluxusa w państwach byłego bloku wschodniego, jakie ruchy rozwijały się tam równolegle?

George Maciunas, Litwin na uchodźctwie, samozwańczy „przewodniczący” Fluxusa, twierdził w liście do Nikity Chruszczowa, że Fluxus, jako „program działania”, był predestynowany do stworzenia wspólnoty pomiędzy „konkretnymi” artystami światowymi a „konkretnym” społeczeństwem Związku Radzieckiego. Maciunas chciał widzieć Fluxusa jako kolektyw oparty na modelu rosyjskiego LEF (Lewy Front Sztuki). Plany, np. tourne artystów performance na postojach pociągów kolei transsyberyjskiej, które posługując się wygładzoną komunistyczną retoryką rozwijał w manifestach i listach, miały jednak pozostać utopią. Po roku 1962 pojawił się nowy Fluxus East, powstały w wyniku twórczej wymiany między artystami Fluxusa a artystami i muzykami z byłego bloku wschodniego, co zaowocowało takimi wydarzeniami artystycznymi jak koncerty kompozycji Fluxusa nadawane przez Polskie Radio (1964), koncerty Fluxusa na Litwie (1966), w Pradze (1966) i Budapeszcie (1969), a następnie festiwal Fluxusa w Poznaniu (1977).

Wystawa Fluxus East jest pierwszą „inwentaryzacją” różnorodnych form aktywności Fluxusa w byłym bloku wschodnim, pokazuje zjawiska i praktyki artystyczne zainspirowane Fluxusem, podejmowane przez niektórych młodych artystów nawet dzisiaj. Poza „klasycznymi” obiektami Fluxusa, wystawa zawierać będzie fotografie, filmy, korespondencje, tajne akta policyjne, wywiady i nagrania muzyczne dokumentujące obecność tego ruchu na terenie byłego bloku wschodniego. Fluxus East jest wystawą interaktywną, mającą umożliwić dogłębne poznanie idei, prac oraz tekstów – niektóre dla ich wnikliwego przestudiowania w formie faksymile.

Artyści:

Gábor Altorjay, Eric Andersen, Azorro, Robert Filliou, György Galántai, Tibor Hajas, Geoffrey Hendricks, Dick Higgins, Tadeusz Kantor, Danius Kesminas, Milan Knížák, Alison Knowles, Július Koller, Jarosław Kozłowski, Vytautas Landsbergis, George Maciunas, Jonas Mekas, Larry Miller, Ben Patterson, Mieko Shiomi, Slave Pianos, Tamás St. Auby, Endre Tót, Gábor Tóth, Nomeda i Gediminas Urbonas, Jiří Valoch, Ben Vautier, Branko Vučićević, Emmett Williams oraz wielu innych