KSZTAŁT RZECZY

NEIL LaBUTE

Kształt rzeczy Neila LaBute’a pozornie wydaje się skeczem z życia amerykańskich studentów. Jest jednak napisaną nowoczesnym językiem opowieścią o Adamie i Ewie naszych czasów: Evelyn, studentka sztuki, chce być awangardową artystką, jest pełna energii, chce burzyć, szokować – czerwoną farbą oblewa penis olbrzymiego posągu człowieka w muzeum, w którym jako strażnik dorabia student Adam, niechlujny grubas w podniszczonej kurtce. Omamiony erotycznym wdziękiem Evelyn, ufny i ślepy Adam zakochuje się nie podejrzewając, że poddaje się tym samym potwornej manipulacji. I tu rozpoczyna się dramat o granicach moralnej relatywizacji, o granicach ingerencji w dzieło artysty i Stwórcy, o odkształcaniu, jakie nam grozi ze strony awangardowej antysztuki. W finale LaBute oddaje głos Freudowi, stawiając zmieniony plastyczną operacją nos Adama w centrum wydarzeń. Nowy Adam – wystrzyżony, pachnący, ubrany w ciuchy najmodniejszych marek, odchudzony i umięśniony, ze zoperowanym nosem – poczuje się, jak wygnany z raju.