Rzeźba

Prof. Adam Myjak (Warszawa)

Adam Myjak urodzony w 1947 r. ;profesor i rektor warszawskiej ASP. Studiował w ASP w Warszawie pod kierunkiem S. Słoniny, S.Kulona. M. Wnuka; dyplom w 1971 r. Brał udział w wystawach grupy "O poprawę", a także Grupy realistów. Od 1971 z przerwami na pobyty zagraniczne /stypendium w Niemczech/ związany z warszawską ASP, od 1990 jest jej rektorem. Laureat wielu nagród, uczestnik licznych konkursów rzeźbiarskich i medalierskich; jest współautorem /wraz z J. Pastwą/ pomnika Konia-krwiodawcy w Drwalewie 1970 oraz pomnika katyńskiego w Warszawie 1983/ usunięty przez władze/. Debiutował na początku lat 70., dość szybko budząc zainteresowanie i uznanie figuralnymi rzeźbami odwołującymi się w metaforyczny sposób do traumatycznych przeżyć wojennych.

"Nie rzeźbi konkretnej osoby, lecz w konwencji ludzkiej głowy; portretuje metafizykę ludzkiego bytowania. Prace wyrażają prawa życia i jego przemijanie; utrwalają namiętności: fobie, zanik i trwanie."

Myjak o Sobie:

"Każda twórczość odnosi się do człowieka. Jako rzeźbiarza interesuje mnie znak figury ludzkiej, obecny w sztuce od dawna, od prehistorii – i mam nadzieję, że do czasów, do jakich będzie istnieć ludzkość... zawsze mnie korciło, żeby do klasycznej formy rzeźby dodać coś od siebie, co może nie tyle będzie nowe, lecz trochę inne, osobiste, moje własne. Próbuję szukać dla figury nieco innych sytuacji, wzbogacając je o nowe elementy, o podteksty, w którym istnieje ;albo-coś z niej odejmując. Pozbawienie jej na przykład, głowy bądź rąk wytworzenie jakiegoś kroczącego znaku nadaje jej innego znaczenia.

Ostatnio zainteresował mnie sposób naszego bytowania w świecie. Ludzkie przemijanie. Umieramy, odchodzimy i znikamy. Przeżywamy przerażający strach przed nicością. Ciągle pytamy o sens życia..."

"Od jakiegoś czasu powierzchnię swoich głów znowu traktuję po malarsku. Maluję jakiś obraz, oczywiście nie pejzaż, zawierający realistyczne formy - tylko struktury fakturalne i barwne. Próbuję coś podkreślać – bryłowatość rzeźby, jej dynamikę czy lirykę. Kolor ma takie samo znaczenie jak forma, której używam."