Proszę Państwa, Wyspiański umiera

Reżyseria, tekst, scenografia

Kostiumy: Agata Duda-Gracz Asystentka reżyserki: Izabela Budzinowska Asystent reżyserki: Piotr Mateusz Wach Muzyka: Maja Kleszcz, Wojciech Krzak Światło: Cezi Studniak Choreografia: Piotr Mateusz Wach Asystent scenografa, kostiumy: Jerzy Basiura Konsultacje językowe: Bronisław Maj Tekst monologu Jerzego Grzegorzewskiego: Jacek Wakar Inspicjent: Iwona Cieślik Producentka: Izabella Oleś

występują: Agnieszka Przepiórska (Córka Helenka / Żona Teosia / Wanda Siemaszkowa), Wanda Skorny (Ciocia Janina Stankiewiczowa / Student III), Lidia Bogaczówna (Ciocia Janina Stankiewiczowa / Student III (dublura)), Anna Syrbu (Helena Modrzejewska / Żona Mehoffera), Marta Waldera (Matka), Aleksander Fiałek (Lucjan Rydel / Doktor Tulp / Krytyk z Gliwic (gościnnie)), Grzegorz Łukawski (Lucjan Rydel / Doktor Tulp / Krytyk z Gliwic (dublura)), Maciej Półtorak (Syn Mieciu / Józef Mehoffer / Bartek Szydłowski / Student I (gościnnie)), Sławomir Rokita (Wuj Kazimierz Rogowski / Jan Matejko / Tadeusz Kantor / Student IV), Adam Wietrzyński (Syn Teoś / Krytyk z Warszawy / Piotr Augustyniak / Bloger / Student II / Przykry Sąsiad), Krzysztof Wrona (Stanisław Wyspiański (gościnnie)), Tomasz Wysocki (Syn Staś / Krystian Lupa / Ludwik Solski / Ksiądz Eustachy / Jerzy Grzegorzewski), Maja Kleszcz (Muza / Student V), Wojtek Krzak (Wernyhora / Student VI)

Nie jest to jednak opowieść o umieraniu, tylko o życiu. O bufonadzie, egoizmie, zazdrości, okrucieństwie i o pysze. Ale też o marzeniach, sztuce i o miłości. Nasze przedstawienie nie jest laurką dla Czwartego Wieszcza.

Ostatnia noc życia Wyspiańskiego. A może ostatnia chwila? Miejscem akcji jest jego głowodusza. Przestrzenią – scena i widownia Teatru Słowackiego. Tego samego, gdzie po raz pierwszy wystawił swoje Wesele i Wyzwolenie, którego chciał zostać dyrektorem. Ale nie wyszło, bo „oni” wybrali „tego nadętego Solskiego”. O „onych” też będzie dużo. O „onych” którzy skrytykowali, odmówili, zabrali, nie zapłacili, zazdrościli i jeszcze na końcu pokłócili się o podział kosztów jego pogrzebu. Wszystkie postaci, które pojawią się na scenie mają swój pierwowzór w przeszłości bądź teraźniejszości. W przeciwieństwie do zdarzeń, które z pewnością nie miały miejsca.

W tym ostatnim momencie życia, kiedy wyobraźnia zastępuje rzeczywistość, po Wyspiańskiego przychodzi jego zmarła wiele lat wcześniej matka. I prowadzi go niczym Wergiliusz przez przestrzeń między życiem a śmiercią, gdzie – tak jak na scenie – wszystko jest możliwe.