Autor: Stanisław Wyspiański

Reżyseria: Maja Kleczewska Dramaturgia: Grzegorz Niziołek Scenografia: Małgorzata Szczęśniak Kostiumy: Konrad Parol Choreografia: Kaya Kołodziejczyk Muzyka: Cezary Duchnowski Światła i multimedia: Wojciech Puś Współpraca scenograficzna: Marcin Chlanda Asystentka kostiumografa: Emilia Sarga Asystenci reżyserki: Ludmiła Dziasek, Łukasz Groszkiewicz, Piotr Sędkowski Inspicjent: Bartłomiej Oskarbski Producent: Bartosz Jelonek

występują: Bożena Adamek (Isia), Dominika Bednarczyk (Rachel (dublura)), Agnieszka Przepiórska (Rachel (dublura)), Lidia Bogaczówna (Radczyni), Dorota Godzic (Marysia), Agnieszka Judycka-Cappuccino (Maryna / Rachel (dublura)), Karolina Kazoń (Maryna (dublura)), Karolina Kamińska (Kasia), Kaya Kołodziejczyk (Chochoł (gościnnie)), Anna Maria Krysiak (Chochoł (dublura) (gościnnie)), Agata Zubel (Chochoł (głos)), Martyna Krzysztofik (Panna młoda), Julia Latosińska (Zosia), Natalia Strzelecka (Czepcowa), Anna Syrbu (Wernyhora), Alina Szczegielniak (Haneczka), Anna Tomaszewska (Klimina (dublura)), Marta Konarska (Klimina (dublura)), Marta Waldera (Gospodyni), Tomasz Augustynowicz (Wojtek), Mateusz Bieryt (Pan Młody), Juliusz Chrząstowski (Gospodarz (gościnnie)), Marian Dziędziel (Szela (dublura)), Antoni Milancej (Szela (dublura) / Maciek), Krzysztof Głuchowski (Stańczyk), Andrzej Grabowski (Hetman (dublura)), Rafał Dziwisz (Hetman (dublura) / Stańczyk (dublura)), Mateusz Janicki (Poeta), Marcin Kalisz (Czepiec), Wojciech Dolatowski (Kasper), Daniel Malchar (Staszek), Tomasz Międzik (Nos (dublura)), Marcin Sianko (Nos (dublura) / Widmo (dublura)), Sławomir Rokita (Ksiądz), Wojciech Skibiński (Ojciec), Antek Sztaba (Jasiek), Rafał Szumera (Dziennikarz), Jerzy Światłoń (Dziad), Adam Wietrzyński (Widmo / Jasiek (dublura)), Tomasz Wysocki (Rycerz czarny), Tadeusz Zięba (Żyd (dublura)), Feliks Szajnert (Żyd (dublura)), Jonatan Maciejowski, Jakub Polaszek, Stanisław Saba, Michał Ślizgi, Jakub Woźniak

UWAGA! Spektakl zawiera sceny przemocy.

Początek spektaklu oznaczy podniesienie kurtyny Wyspiańskiego.

Tajemnicą "Wesela" Stanisława Wyspiańskiego jest przede wszystkim sposób jego oddziaływania, bo na Weselu – jak ujął to dowcipnie niegdyś Jan Błoński – polska publiczność nigdy się nie nudzi. Z zawartym w dramacie Wyspiańskiego wizerunkiem narodu zgadzali się niemal wszyscy: socjaliści, nacjonaliści, demokraci i konserwatyści. A przecież Wesele przedstawia społeczny i klasowy konflikt, trwający i wciąż się odnawiający, niemożliwy do zażegnania, wielorako antagonizujący pole polityki – podszyty gniewem, wściekłością, poczuciem krzywdy i pragnieniem zemsty.

Wielki finał dramatu, zmierzający długimi kadencjami do stanu uśpienia, rozbrojenia, do chocholego tańca, zwykło się odczytywać jako gorzką, wstrząsającą prawdę o społecznej niemocy, marazmie, anomii. A może jest na odwrót? Może ta perwersyjna, triumfalna i monumentalna scena uśmiercania społecznej energii wyzwala poczucie ulgi, uwalnia od lęku przed krwawą przemocą, zapewnia błogie uczucie wzniosłości i bezgrzeszności? Czy pulsująca w dramacie groźba rozpętania rewolucyjnych żywiołów zostaje zdławiona przez iluzję wspólnoty i towarzyszącą jej zawsze przemoc symboliczną? Czy dramat Wyspiańskiego nawiedzany jest przez widma podświadomości narodowej, jak zwykliśmy uważać, czy raczej przez trupy historii o znacznie większym zasięgu rażenia?