Na spektakl „Trzy Cztery” składa się ciąg ruchowych i wizualnych fantasmagorii rozpisanych na cztery performerki i ich ciała, ruch, przestrzeń, dźwięk i światło. Tematem spektaklu jest kobiecość, przedstawiona jako połączenie tego, co wywiedzione z mitów, kulturowe i wyobrażone z tym, co współczesne, realne i ludzkie. „Trzy Cztery” jest trzecią częścią cyklu „4”, do którego należą także wcześniej powstałe przedstawienia: „Cztery” (2018) i „Four More” (2021).

Każdy ze spektakli należących do cyklu odnosi się do znaczeń i metaznaczeń liczby cztery oraz związanych z nią motywów i opozycji: ciało – duchowość, ciepło – chłód, natura – kultura, biologia – materia nieożywiona, piękno – brzydota, stereotyp/przesąd – prawda, uczucia/emocje – intelekt.

Każde z przedstawień to autonomiczny wizualno-ruchowy rytuał i równocześnie egzystencjalny esej sceniczny o ludzkiej fizyczności, kruchości i sile, kobiecości i różnorakim rozumieniu piękna, seksualności i sensualności, przemijaniu i śmiertelności. W centrum zainteresowania twórców jest ciało – jego możliwości i ograniczenia, motoryka i estetyka, istnienie w czasie i w przestrzeni, w kontekście innych ciał i wobec samego siebie.

We wszystkich spektaklach cyklu nagie ciała performerek konfrontowane są z metalem. Ciała te są partnerami dla siebie nawzajem, ale stają się nimi również metalowe/stalowe formy, stanowiące główne elementy scenografii i rekwizyty. W „Cztery” to wentylatory, w „Four More” – blachy, w „Trzy Cztery” – drabiny przegubowe.

Tytuł spektaklu „Trzy Cztery” niczego nie wyjaśnia i nie obiecuje. Odnosi nas do rytmu, którym chwilami tętni spektakl, a także do znaczenia wspólnego rozpoczynania i działania na „raz”, jak w wielu momentach synchronicznych kompozycji ruchowych. „Trzy Cztery” – ów krótki, kategoryczny sygnał do rozpoczęcia, do startu, zdaje się skrywać w sobie także niepokój, obawę, co jest spójne z warstwą emocjonalną spektaklu. Mieści w sobie również odniesienia eschatologiczne, obietnicę równie rychłego i gwałtownego – jak początek – końca. Odnosi nas też do symboliki liczb 3 i 4.

Liczba 3 zgodnie z tradycją numerologiczną jest liczbą sfery ducha, a więc tego, co wywiedzione z materii, z ciała, ale należy do świata niematerialnego, jak emocje i myśli oraz ich twory, czyli kultura i metafizyka. Te zaś utrwala i uprzedmiotawia kultura materialna i sztuka. Liczbę 4 wiąże się z tym, co materialne, fizyczne, jak ludzkie ciało i szerzej, biologia, natura, cała materia ożywiona i nieożywiona. Stanowi zaś pośrednio i bezpośrednio źródło kultury i metafizyki. Obie sfery, pozornie przeciwstawne, przenikają się i dopełniają. Pełnię symbolizuje suma obu liczb czyli 7.

Konotacje te mają w przedstawieniu oczywiście wymiar nie hermeneutyczny i intelektualny, ale estetyczny i emocjonalny, dryfując ku abstrakcji, dając pierwszeństwo artystycznej i emotywnej stronie przekazu teatralnego i kompozycji. Pod powierzchnią formy przenika go jednak dyskretna nić znaczeń.

Scenariusz, reżyseria, choreografia: Marcin Herich
Współpraca choreograficzna: zespół
Występują: Alina Bachara, Zuzanna Łapka, Karolina Wosz, Marta Zielonka
Muzyka: Barbara Strozzi, Fetisch Park, Gas, Kato Hideki, Mr Geoffrey & JD Franzke, Paul Schütze, Social Interiors