Spektakl Kantor. Burza w reżyserii Sławka Krawczyńskiego i choreografii Anny Godowskiej to taneczna podróż w głąb świata Tadeusza Kantora. Podróż wynikająca z fascynacji twórczością artysty oraz głębokiej intuicji, że istnieją w niej ciągle żywe źródła nowych artystycznych możliwości. Trudno się z tym przekonaniem nie zgodzić, zwłaszcza że coraz wyraźniej nasza rzeczywistość implikowana jest doświadczeniem przeszłości – wnikającym z niej gniewem, który pociąga za sobą lęk o przyszłość.

W pracy nad spektaklem Kantor. Burza Krawczyński i Godowska sięgają po wypracowane przez siebie, autorskie metody. Nazwana przez nich Świętem snów wyrosła z mocnych inspiracji psychologią analityczną C. G. Junga oraz psychologią procesu A. Mindella. Polega ona na wniknięciu w interesujący nas aspekt świata za pomocą pracy ze snami i nieświadomością, na próbie doświadczania ukrytych tam, często zaskakujących, treści. Jednocześnie sposób oraz struktura pracy nad spektaklem Kantor. Burza przypomina wcześniejsze projekty dwójki artystów Niżyński. Święto snów, Bataille i świt nowych dni, Simone – każdy z nich odnosił się do realnych postaci, ich życia i twórczości. Dlatego materiałem źródłowym do powstania i realizacji Kantor. Burzy stały się zapisy spektakli Kantora, fragmenty prób, teksty, malarstwo, rysunki.

Spektakl Kantor. Burza jest poszukiwaniem czasoprzestrzeni, usytuowanej pomiędzy życiem a śmiercią, przeszłością a teraźniejszością. Czasoprzestrzeni, którą najlepiej oddaje zjawisko śnienia. W tym sensie teatr dwójki reżyserów staje się pracą z nieświadomością i snem. Jednak inspiracją do powstania spektaklu była nie tylko twórczość, którą Tadeusz Kantor po sobie pozostawił, ale również bezpośrednie doświadczenia twórców Kantor. Burzy z jego teatrem.