Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale

Autor: Wojciech Bogusławski

Reżyseria: Cezary Tomaszewski Adaptacja i dramaturgia: Iga Gańcarczyk, Daria Kubisiak Scenografia i kostiumy: Bracia - Agnieszka Klepacka, Maciej Chorąży Muzyka: Jan Stefani Aranżacje: Tomasz Leszczyński

"Cud mniemany, czyli Krakowiacy i Górale" to opera komiczna we dwóch aktach oryginalnie przez Wojciecha Bogusławskiego napisana z muzyką Jana Stefaniego, a właściwie singspiel, czyli śpiewogra inspirowana Mozartem i jego Uprowadzeniem z Seraju i Czarodziejskim fletem.

Wystawiona po raz pierwszy w 1794 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie, i od tego momentu pojawia się regularnie na polskich scenach i w repertuarze opery narodowej, a przez Leona Schillera okrzyknięta została pierwszą operą narodową. Narodowość tego dzieła opiera się na próbie uchwycenia wiejskiego krajobrazu, na wesołych i rubasznych scenach gdzie Krakowiacy, śpiewając uprawiają ziemie i śpiewając biją się za nią. Miłość, intrygi, konflikt klanów, śpiew i taniec. Brzmi to prawie jak scenariusz na musical country albo polskie West Side Story. Bliższy nam aniżeli wydaje się na pierwszy rzut oka.

W spektaklu wykorzystano fragment sceny z filmu Andy'ego Warhola "Samotni kowboje" oraz cytaty z książek: Michała Rauszera "Bękarty pańszczyzny" i Mony Chollet "Czarownice. Niezwyciężona siła kobiet".