Wykład prof. Urszuli Aszyk

O przeobrażaniu rajskich ogrodów w ogrody śmierci w hiszpańskim dramacie XVII i XX wieku

Zainteresowanie ogrodem jako miejscem przyrody udomowionej, sprzyjającej rekreacji czy tajnym spotkaniom kochanków, przeobraziło się w Hiszpanii Złotego Wieku w powszechną fascynację, co miało związek z nową koncepcją ogrodnictwa, która w połowie XVI w. zaczęła się tam rozprzestrzeniać pod wpływem włoskim. Dokonuje się wówczas aranżacji ogrodów królewskich i dworskich. Proces ten ma swoją kontynuację w następnym stuleciu, kiedy to ogrody renesansowe zyskują cechy widowiskowej sztuki baroku. Z myślą o takich ogrodach ― czy inspirując się nimi ― Lope de Vega i Calderón de la Barca tworzą swoje dramaty mitologiczne, w których czynią aluzje do obecnych w tych przestrzeniach egzotycznych roślin i fantastycznych figur, stawów i wspaniałych fontann. Interesujące jest więc to, że obraz ogrodu jako ziemskiego raju staje się w autos sacramentales obrazem ogrodu martwego, a w dramatach honoru, ogrodu śmierci. Co ciekawe, to samo zjawisko znajduje swoje odzwierciedlenie w twórczości autorów XX wieku, w sztukach Albertiego, Garcíi Lorki, Valle Inclána, Mayorgi, etc.

Wstęp wolny.

Wykład w jęz. hiszpańskim z tłumaczeniem na jęz. polski.

Ilustracja: Santiago Rusiñol, Jardín de Aranjuez. Glorieta II