#

Serdecznie zapraszamy na spektakl polsko-japońskiej produkcji _Kantor_Tropy: COLLAGE _w wykonaniu Amareya Theatre & Guests, który odbędzie się 17 listopada o godzinie 19:00 na SCENIE NCK.

*17 listopada 19:00 Scena NCK
*

Koncept i reżyseria: Katarzyna Pastuszak
Choreografia: Katarzyna Pastuszak, Yuko Kawamoto
Kompozycja muzyczna i wykonanie muzyki na żywo: Joanna Duda
Wykonanie: Kawamoto Yuko, Rui Ishihara, Katarzyna Pastuszak, Ishimoto Kae, Ichi Go, Aleksandra Śliwińska, Daniela Komędera, Jan Grządziela, Przemysław Jurewicz, Agnieszka Kamińska
Obiekty: Adriana Majdzińska, Grażyna Tomaszewska-Sobko
Kostiumy: Daisuke Tsukuda
Reżyseria świateł: Bartosz Cybowski
Premiera: 14.10.2015, Nowa Synagoga -- Gmina Żydowska Wyznaniowa w Gdańsku

Projekt realizowany przez K. Pastuszak w ramach stypendium „Młoda Polska 2015" MKIDN i dofinansowany ze środków Miasta Gdańsk

*PREZENTACJA SPEKTAKLU ODBYWA SIĘ PRZY WSPÓŁPRACY Z INSTYTUTEM MUZYKI I TAŃCA W RAMACH PROJEKTU „Scena dla Tańca" *

Kantor_Tropy: COLLAGE _to spektakl łączący taniec współczesny, taniec _butō, sztuki wizualne i muzykę nowoczesną. Spektakl miał premierę w październiku 2015 w Gdańsku roku w ramach polsko-japońskiego projektu „Kantor_Tropy" realizowanego przez Amareya Theatre & Guests w ramach „Roku Tadeusza Kantora" przy wsparciu MKIDN i Urzędu Miasta Gdańsk. Spektakl został bezpośrednio zainspirowany głęboką i nieopisaną dotąd relacją między tańcem_Ankoku butō _Hijikaty Tatsumiego -- kluczowej postaci japońskiej awangardy a koncepcjami estetycznymi i praktyką artystyczną Tadeusza Kantora. W spektaklu udział biorą artystki Teatru Amareya, Daniela Komędera, Jan Grządziela oraz japońscy tancerze _butō - _Yuko Kawamoto, Kae Ishimoto, Ichi Go, Rui Ishihara. Muzykę skomponowali i wykonują na żywo Joanna Duda. Autorem kostiumów jest japoński projektant -- Rebelis (Daisuke Tsukuda), zaś obiekty zaprojektowały rzeźbiarki -- Adriana Majdzińska i Grażyna Tomaszewska-Sobko. Spektakl jest niewątpliwie jedną z ciekawszych propozycji w aktualnym krajobrazie polskiego tańca, nieustannie dialogującego z własną historią i duchem czasów. W 2016 spektakl „Kantor_Tropy: COLLAGE" zwyciężył w kategorii „Najlepszy spektakl OFF-OFF" w rankingu Gazety Świętojańskiej.

„Działając w oddaleniu geograficznym, Hijikata i Kantor podejmowali tematy pamięci, śmierci i rozkładu. Kantor za pośrednictwem śmierci wydobywał życie, Hijikata w swoim Ankoku butō ukazywał piękno brzydoty. W nader precyzyjnie skomponowanym obrazie scenicznym obaj próbowali jednocześnie wskrzesić coś co przeminęło i ukazać kruchość człowieka stojącego wobec nas - tu i teraz. Idąc śladami Kantora i Hijikaty szukamy punktów stycznych dla nas - osób urodzonych na przełomie 1970/80. Wybieramy trzy ważne daty - 1945, 1986, 2011 - i stawiamy pytanie kim jest człowiek pokryty pyłem przeszłości, człowiek ery psychologicznego, cyfrowego i ekologicznego zanieczyszczenia." [Katarzyna Pastuszak]

Z recenzji:

„_Collage _Katarzyny Pastuszak łączy z twórczością Kantora bardzo wiele bezpośrednich tropów -- od wątków Holocaustowych przez uniwersalizm zabijania i tańca śmierci, na materialności i cielesności kończąc. [Weronika Łucyk, „Nieoczywiste podróże. Na polsko-japońskich szlakach choreograficznych tropami Kantora", http://www.taniecpolska.pl/krytyka/315; 7 grudnia 2015]

„Przedstawienie Pastuszak zaczyna się od tańca drewnianych skrzyń, którymi operują, umieszczeni w ich wnętrzach, tancerze. Materia nieożywiona zdaje się przygniatać działające podmioty -- to, dość oczywiste, nawiązanie do działalności Kantora, który pozwalał maszynom niweczyć trudy aktorów, dopominając się niejako o przywrócenie lub raczej nadanie rzeczom prawa do sprawczości. Skrzynki ostatecznie zostają złożone w scenę, która jawi się reminiscencją z Wielopola, Wielopola... Trupa aktorek zastyga na niej w kształcie symulującym instalację znaną z Umarłej klasy. Mamy tutaj do czynienie z erotyzacją relacji między postaciami i jednoczesną karykaturyzacją języka. Co ciekawe, Pastuszak niejako uwspółcześnia wydźwięk płynącego ze sceny bełkotu -- w pewnym momencie jedna z tancerek mówi: „jest sztuka dobra i jest sztuka zła", co wydaje się cytatem żywcem wyjętym z przemówienia Jarosława Kaczyńskiego, w którym prezes wyłuszczał swoje pojmowanie wolności słowa. Tancerze operują ruchem kalekującym. Perwersja miesza się tutaj ze wzniosłością. Mamy do czynienia z eksplozją rubaszności i niestosowności. Dominuje estetyka profanacji -- w tej stylistyce zostaje przedstawiona uroczysta wieczerza, która prędko przeradza się w wulgarną stypę. Ukatrupiony mężczyzna okazuje się fetyszem, trupim obiektem pożądania, z którym obcowanie prowadzi do eksplozji seksualno-groteskowego szaleństwa. Choreografka wyciągnęła bowiem z twórczości Kantora to wszystko, co niestosowne, dwuznaczne, podniecające, a więc charakteryzujące się wątpliwą, by tak rzec, moralnością. Spotęgowane zatarcie granicy między sacrum a profanum, zdaje się zaczepną odpowiedzą Pastuszak na pęczniejącą hipokryzję „panów od kultury", dzięki którym coraz więcej artystów, powtarza za Kantorem, chociaż -- oczywiście -- w innym kontekście „w ojczyźnie własnej odnalazłem piekło". [Alicja Müller, „Kantor po Japońsku (KANTOR_TROPY)", Teatralia Kraków - Internetowy Magazyn „Teatralia", numer 150/2015, http://www.teatralia.com.pl/kantor-po-japonsku-kantor~e95etropy/,13 listopada 2015]

fot. Natalia Grzebala