Dyskusja poświęcona kondycji współczesnego malarstwa

„Czasem aż się boję, koledzy, że na obrazy z telewizorem nie wygramy" - zwierzał się w 2000 roku w jednym z obrazow Paweł Susid. W 2012 roku wiemy już, że nie było się czego bać. Malarstwo ma się doskonale i nic nie wskazuje na to, by coś miało się zmienić. Ciekawa jest natomiast jego aktualna sytuacja. Jaka jest pozycja malarza i malarstwa na rynku sztuki? Jak rozumiany jest obecnie proces tworczy (rownież w kontekście wspołczesnej debaty - a raczej jej braku - nad ACTA)? Co stało się z figurą romantycznego artysty-geniusza wyniesionego ponad społeczeństwo? W jakie relacje wchodzi malarstwo z innymi mediami?

Dobrym materiałem do powyższych rozważań są prace Wojciecha Gilewicza. Jego aktualna wystawa w Bunkrze Sztuki z jednej strony eksponuje miejsce pracy artysty, czyniąc je dziełem sztuki (Gilewicz zamienił fragment wystawy w swą pracownię), z drugiej jednak sporą część procesu tworczego oddaje publiczności (widzowie tworzą prace, ktore artysta podpisuje własnym nazwiskiem). Przestrzeń wystawy staje się tu więc areną napięcia między indywidualnością aktu tworczego, a wskazaniem na jego zakorzenienie w aktywnościach płynących z otoczenia. Ekskluzywność pracowni - swoistej modernistycznej „świątyni malarza" - miesza się tu z prozaicznym aktem tworczym. Odwiedzający wystawę w pierwszej kolejności zobaczą codzienny, fizyczny wymiar tworczości - schylanie się, branie pędzla do ręki, mieszanie farb itd. Malowanie jako quasi-boska czynność stwarzania nowego świata, świata „w obrazie", splata się z malowaniem-gestem, zmysłowym i cielesnym naznaczaniem materialnej powierzchni. Granica między malarzem- artystą, a malarzem pokojowym zostaje na moment zatarta, jednak tylko po to, by jeszcze bardziej utwierdzić uprzywilejowany status tego pierwszego. W innych pracach Gilewicza rownież ujawnia się to napięcie: kiedy maluje niepozorne elementy miejskiego krajobrazu, by potem przykryć je obrazami, albo gdy do wspołtworzenia obrazow zaprasza robotnikow z Bat-Yam. Malarstwo traci tu swą autonomię, wspołistniejąc na rownych prawach z video, a pracownia rozprzestrzenia się, anektując miasto.

W trakcie dyskusji tytułowe pytanie - Gdzie jest malarz? - postaramy się odnieść zarowno do wystawy w Bunkrze Sztuki, wystawy w BWA we Wrocławiu, innych prac Wojciecha Gilewicza oraz do wspołczesnego malarstwa w ogole.

Naszymi gośćmi będą: Łukasz Białkowski, Anna Markowska, Piotr Stasiowski i Grzegorz Sztwiertnia. Prowadzenie: Aneta Rostkowska.

Łukasz Białkowski - krytyk sztuki i filozof; autor esejow, recenzji i tłumaczeń; autor pracy doktorskiej poświęconej figurom tworcy w dwudziestowiecznej estetyce; obecnie kierownik programowy galerii BWA Sokoł w Nowym Sączu.

Anna Markowska - historyczka sztuki, profesorka Uniwersytetu Wrocławskiego, autorka kilkudziesięciu artykułow na temat sztuki wspołczesnej. Ostatnio opublikowała książkę Komedia sublimacji. Granica wspołczesności a etos rzeczywistości w sztuce amerykańskiej.

Piotr Stasiowski - kurator, krytyk, historyk sztuki, doktorant na Uniwersytecie Wrocławskim. W latach 2006-2011 kierownik Studio BWA - BWA Wrocław Galerie Sztuki Wspołczesnej. Od 2012 kurator Muzeum Wspołczesnego Wrocław. Pisał m.in. do „Obiegu", „Flash Art.", „Odry", „Art&Business", „Formatu", „Sekcji".

Grzegorz Sztwiertnia - artysta, tworca obrazow, obiektow, rzeźb, wideo i instalacji. Autor tekstow teoretycznych. W latach 1987-1992 studiował w ASP w Krakowie w pracowni prof. Jerzego Nowosielskiego. Prowadzi pracownię interdyscyplinarną (wraz ze Zbigniewem Sałajem) na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.

Aneta Rostkowska - kuratorka, krytyczka sztuki, filozofka, autorka tekstow o sztuce publikowanych m.in. w „Arteonie", „Ha!arcie", „Dwutygodniku" i „Tygodniku Powszechnym". Pisze doktorat poświęcony teorii obrazu abstrakcyjnego w perspektywie semiotyki Charlesa Sandersa Peirce'a, obecnie pracuje w Bunkrze Sztuki.

bilety:

wstęp wolny