Popularność przedstawień panoramicznych w sztuce wiązała się poszukiwaniem aktywnej formy odbioru kreowanej rzeczywistości. Widz, ktory stawał się rownocześnie osią oglądanego obrazu mogł doświadczać namiastki tego, co dziś za pomocą nowych technologii oferuje świat wirtualny. Pragnienie wejścia w świat obrazu wynika w sposob oczywisty z naturalnej percepcji rzeczywistości i wiąże się centralną pozycją jaką odbiorca zajmuje względem otoczenia.

Chęć poszerzenia pola obserwacji uczyniła szczegolnie atrakcyjnymi miejsca wzniesione topograficznie, z ktorych perspektywa widzenia staje się możliwie daleka. W efekcie rozmaite punkty obserwacyjne, sztuczne bądź naturalne, dostarczają satysfakcjonujących przeżyć kolekcjonerom widokow.

Katarzyna Krakowiak traktuje _Panoramę _jako proces dochodzenia do pożądanego obrazu. Fizyczna droga, ktorą widz przebywa, by doznać estetycznych wrażeń, wiąże się z oczekiwaniami podsuwanymi przez pamięć doświadczeń i projektowane wyobrażenia. Instalacja Katarzyny Krakowiak wyrasta niespodziewanie na peryferiach przestrzeni wystawienniczych galerii, by następnie porzucić je i zaanektować miejsca, ktore wobec przeznaczenia budynku pełnią rolę drugoplanową. Staje się hybrydycznym organizmem, ktorego logika podyktowana jest z jednej strony ekonomią przestrzeni, z drugiej natomiast, wypływa z potrzeby skomunikowania ze sobą (w sensie zarowno fizycznym jak i mentalnym) dwoch obszarow - świata realnego i świata sztuki, ktore podlegają odmiennym zasadom uczestnictwa. Indywidualne doświadczanie przestrzeni katalizuje emocje związane z odkrywaniem i zdobywaniem miejsc, do tej pory pozostających poza fizycznym zasięgiem lub wypchniętych poza świadomość ich istnienia.

Artystka proponuje sytuację, w ktorej oczekiwania odbiorcy są permanentnie konfrontowane z narzuconymi przez nią ograniczeniami. Pozorny wpływ widza na obszar obserwacji nie rekompensuje poczucia straty związanego z fragmentarycznością otrzymanego obrazu, pozbawionego swojego akustycznego i wizualnego kontekstu. Istotne zatem staje się nie to, co widzialne i dostępne, lecz co zostaje wykluczone z pola obserwacji.

Praca Katarzyny Krakowiak odwołuje się do wspołczesnych teorii percepcji związanych z marginesem i peryferyjnością widzenia. Ingerując w bryłę budynku polemizuje z modernistycznym imperatywem funkcjonalności architektury. Ale przede wszystkim daje pole do zmysłowego i aktywnego odbioru sztuki, stawiając osobę widza w centrum swych dociekań.

Katarzyna Krakowiak (1980) jest absolwentką Akademii Sztuk Pięknych w Poznaniu (dyplom w Pracowni Rzeźby prof. Mirosława Bałki, 2006). Od 2006 pracuje, wykorzystując media komunikacyjne. Wspołtworzy interdyscyplinarne grupy, wspołpracuje z architektami, technologami telefonii komorkowej, programistami oraz aktywistami. W realizacjach swoich projektow wykorzystuje przestrzeń Internetu oraz częstotliwości radiowe. Interesuje ją zderzenie technologii z biologią oraz przestrzenie i wibracje dźwiękowe niesłyszalne dla ludzkiego ucha. Od 2008 prowadzi mobilny projekt radia all.FM. Stypendystka i rezydentka programow: 18th Street Arts Center w Santa Monica (2010); Młoda Polska, NCK (2009); The Israeli Center for Digital Art w Holon, Izrael (2009), Galerii SPACE w Bratysławie (2006). Brała udział w licznych wystawach i projektach zbiorowych m.in: Gateways. Art and Networked Culture, Kumu Art Museum, Tallin (2011), Ekspektatywa, Fundacja Bęc Zmiana, Warszawa (2009); Poszliśmy do Croatan, CSW Toruń, Toruń (2009); Nie ma sorry, Muzeum Sztuki Wspołczesnej w Warszawie (2008); Prożna/Ashaver220/Rampa, Warszawa (2006/7) i indywidualnych, m.in: Who owns the air? Galeria Foksal, 2011; FreeRadioJaffa, The Israeli Center for Digital Art, Holon (2009).

bilety:

6 zł normalny i 3 zł ulgowy