Skuta lodem wysepka na jeziorze, bezkresny horyzont, zrujnowany drewniany monastyr są scenerią pokutniczego życia ojca Anatolija, ktory podczas wojny, ratując własną skorę, zabił towarzysza broni i odtąd żyje dręczony poczuciem winy. W klasztorze spełnia rolę niegroźnego pomyleńca bożego, do ktorego pielgrzymują pobożne babuszki, wierząc w uzdrowicielską moc jego modłow. Pracujący w kotłowni święty starzec jest kimś w rodzaju wspołczesnego Syzyfa, ktory sam wyznaczył sobie karę za grzech. Jest niczym Szemkel, siodmy anioł z wiersza Herberta - „czarny, nerwowy, w starej wyleniałej aureoli" - ktory chciałby być patronem od spraw beznadziejnych, lecz świętość w jego wykonaniu jawi się wszystkim jako mocno podejrzana. Pobożność ascety bliska jest szaleństwu, pokora raz po raz ociera się o pychę. Dla wspołbraci i pielgrzymow ojciec Anatolij bywa w swojej surowości wręcz dokuczliwy i nieznośny. Aż w końcu sam siebie zapyta: „Dlaczego przeze mnie Pan innych poucza?" - jakby nie czuł się godzien tego pośrednictwa, a jednocześnie jak najgorliwiej chciał je wypełniać.

Tytułowa wyspa - surowa, skalista, odcięta od życia we wszystkich jego przyziemnych przejawach - wyraża udręczoną duszę Anatolija, ktory nie zazna spokoju, dopoki nie odkupi swojej winy sprzed lat.

„Wyspa", mimo swej wierności dla pewnej tradycji kina, emanują świeżością i żarliwością przesłania. Powołują do życia świat prosty i pierwotny w swoim kształcie, pełen ludzi wyznających jasno określone wartości, ale mocujących się z nimi w poczuciu bezpowrotnego wygnania z raju.

WYSPA (Ostrow) - reż. Paweł Łungin, scen. Dimitri Sobolew, zdj. Andrej Żegałow, muz. Władimir Martynow, wyst. Piotr Mamonow, Wiktor Sukorukow, Dimitri Djużew i inni. Prod. Rosja 2006