Wieczór wspomnienia w Kamieniołomie Jana Pawła II

Na wieczorze organizowanym w przededniu 30. rocznicy śmierci Edwarda Stachury, wiersze Poety przeczyta legendarna polska aktorka Bożena Adamek - na co dzień gwiazda Teatru im. J. Słowackiego w Krakowie. O Edwardzie Stachurze opowie BOGUSŁAW ŻURAKOWSKI, poeta i eseista, prywatnie jeden z najbliższych przyjacioł Stachury, z ktorym wielokrotnie występował. Edward Stachura (1937 - 1979) dla przyjacioł Sted. Poeta, pisarz, pieśniarz, outsider. Należał do tzw. pokolenia „Wspołczesności". Pierwsze poezje opublikował w 1956 w dwutygodniku „Kontrasty". Studiował romanistykę, a w czasie podroży stypendialnej do Meksyku literaturę na tamtejszym UNAM. Często podrożował w 1966 -- Jugosławia, 1971 -- Bliski Wschod (gł. Syria), 1972 -- Norwegia, 1973 - Szwajcaria i Francja, drugi pobyt w Norwegii, 1975 -- podroż do USA, Kanady i Meksyku. Stachura nazywany jest tworcą "poezji czynnej": nie tylko często recytował i śpiewał swoje teksty, ale i tworzył je niejako "w drodze", aktualizował i uzupełniał. Utwory Stachury, poetyckie i prozatorskie oraz jego piosenki, wyprzedzały wiele innych publikacji i obiegowych idei młodzieżowej kontrkultury. Krytyka, wbrew samemu Stachurze, łączyła jego życie z tworczością. Pomiędzy wykreowanym bohaterem, a realnym pisarzem stawiano znak rowności. Konsekwencją takiego postępowania były nieporozumienia w interpretacjach. W tę pułapkę autobiografizmu wpadło wielu czytelnikow, ponieważ nad prawdę słowa przedkładali dociekania na ile realia książkowe miały pokrycie w rzeczywistości. Wypowiadał się w rożnych formach: lirykach, poematach, utworach z pogranicza prozy poetyckiej, refleksyjnej i narracyjnej. Sięgał do stylu ballady i gawędy oraz bezpośredniej wypowiedzi odautorskiej na licznych spotkaniach odautorskich, gdzie grał na gitarze i śpiewał własne teksty. Zajmował się także tłumaczeniem poezji, m.in. Jorge Luisa Borgesa. Opublikował: Jeden dzień (proza, 1962), Dużo ognia (wiersze, 1963), Falując na wietrze (proza, 1966), Przystępuję do ciebie (poemat, 1968), Po ogrodzie niech hula szarańcza (poemat, 1968), Cała jaskrawość (powieść, 1969), Siekierezada albo zima leśnych ludzi (powieść, 1971), Piosenki (1973), Zbieg okoliczności łagodzących (wiersze, 1974), Piosenki (1974), Kropka nad ypsilonem (1975), Wszystko jest poezja (szkice, 1975), Się (proza, 1977), Opowiadania (1977), Missa pagana (1978), Fabula rasa (szkice, 1979), Dużo ognia i tak dalej (1978), Oto (proza, 1979), Owoc (1979). Jego utwory są wykonywane m.in. przez grupy Stare Dobre Małżeństwo i Hey. Żoną Edwarda Stachury była pisarka Zyta Anna Bartkowska o pseudonimie literackim Zyta Oryszyn. Rozwiedli się w 1972. Stachura popełnił samobojstwo we własnym domu przy ulicy Rębkowskiej w Warszawie. Przez kilka miesięcy przed tragiczną śmiercią pisał dziennik „Pogodzić się ze światem", ktory stanowi wstrząsające świadectwo zmagania się poety z cierpieniem.