Podczas spotkania w Muzeum Sztuki artysta skoncentruje się na roli nowej technologii w jego twórczości (LimoHD opracowanej we współpracy z Isaac’iem Dimitrovskim). Twórca omówi ją na przykładzie swoich ostatnich projektów – dwóch filmów zamówionych przez Galerię Narodową w Waszyngtonie, eksplorujących obrazy Turnera i Rubensa. Grahame Weinbren od początku lat 80. rozwija swoją koncepcję kina interaktywnego. W tej konwencji tworzy instalacje wykorzystujące projekcje filmowe i najnowsze techniki komputerowe, gdzie widz jest wciągany do akcji (np. poprzez możliwość dotykania ekranu, poruszanie się i aktywowanie czujników podczerwieni). Odbiorca może w ten sposób śledzić wydarzenia z punktu widzenia różnych bohaterów, wchodzić w ich podświadomość, odnajdywać wymiar przestrzenny czasu. W projektach tych przewijają się wątki literatury („Sonata” nawiązująca do opowiadania Lwa Tołstoja „Sonata Kreutzerowska”), poezji („The Erl King”-„Król Olch” zainspirowany wierszem Goethego oraz napisaną do niego muzyką Schuberta), cytaty z wielkich tematów malarskich (Judyta i Holofernes, Ofiara Izaaka), autyzmu („George”), psychozy („Frames” – „Ramy”) i psychoanalizy. Te labirynty poziomów narracyjnych Weinbren nazywa „The Ocean of Streams of Story”. Obok działalności wystawienniczej (pokazy w Whitney Museum, Los Angeles Museum of Contemporary Art, Centre Pompidou, ICA w Londynie, Bonn Kunsthalle, Kwangju Biennale, NTT InterCommunications Center w Tokio) artysta aktywnie promuje swoją ideę kina interaktywnego na skalę międzynarodową poprzez wykłady i publikacje. W interaktywności widzi bowiem przyszłość kina, podkreślając, że będzie to przełom porównywalny do wprowadzenia dźwięku do filmu.