Aria jest utworem muzycznym będącym integralną częścią przestrzennej instalacji dźwiękowej, której ideą jest ścisłe powiązanie muzyki z przestrzenią. W związku z czym utwór może być wysłuchany tylko i wyłącznie w specjalnie zaaranżowanej dla niego przestrzeni. Instalacja ta jest więc rodzajem instrumentu, który jest uruchamiany przez publiczność odwiedzającą galerię. Rezultat dźwiękowy zależy od poruszających się osób – od tempa i kierunku chodzenia po galerii, od zatrzymywania się w poszczególnych miejscach. Tak więc to odwiedzający tworzą kształt dźwiękowy całości kompozycji. Dźwięk jest emitowany z 21 punktów rozmieszczonych w galerii na wysokości około 4 metrów. Jest on uruchamiany automatycznie w momencie podejścia pod jedną z fotokomórek i trwa tak długo, jak długo osoba przebywa w konkretnym miejscu. W momencie odejścia dźwięk wyłącza się. Osoby przechodząc po galerii uruchamiają poszczególne zestawy audio, tworząc w ten sposób wielogłosowy utwór muzyczny. Punktem wyjścia każdej z 21 dźwiękowych warstw jest zasada muzyki, która w swej istocie nie ma początku ani końca. Poszczególne warstwy cechuje przede wszystkim jednolitość faktury dźwiękowej i brak kontrastów. Fakt ten sprawia, że każda z 21 warstw dźwiękowych kompozycji może być wysłuchana w dowolnym jej wycinku i niezależnie od momentu, w którym odbiorca usłyszy dany fragment warstwy, wszystkie podstawowe jej cechy zawsze będą występować. Ten typ muzyki, inspirowanej twórczością i teorią Władysława Strzemińskiego, nazwany został przez autora Arii – Zygmunta Krauzego muzyką unistyczną. Aria jest kolejną „odsłoną” muzyki przestrzennej. Do jej realizacji użyczyła swego głosu jedna z najwybitniejszych polskich mezzosopranistek – Urszula Kryger, a partię fortepianu (zrealizowaną wyłącznie na jego strunach) wykonał sam kompozytor – Zygmunt Krauze. Muzyka została nagrana i przetworzona komputerowo w Akademii Muzycznej im. G. i K. Bacewiczów w Łodzi.