Busby Berkeley

ciało-ornamenti estetyka taśmy produkcyjnej

Prowadzenie: Tomasz Majewski (Katedra Mediów i Kultury Audiowizualnej UŁ)

W numerach tanecznych z amerykańskich musicali Busby Berkeleya ciało ludzkie przypomina abstrakcyjny, bezosobowy ornament czy też matrycę maszyny. Tę praktykę krytyka weimarska rozpoznawała w pokazach amerykańskich tancerek rewiowych, traktowanych jako emblemat nowoczesności i kultury popularnej. Pod koniec lat 20. występy Tiller Girls w berlińskim Grosses Schauspielhaus opisywane były jako wyćwiczone według określonych prostych technik, wyuczone, tańczące ciała, poruszające się maszyny. W ten sposób wielkomiejskie masy kładły podwa liny pod „estetykę fordyzmu”, prezentując się same sobie w poczuciu rozkoszy wydajności i standaryzacji, w kolektywnej organizacji na którą, jako na wzorzec wskazywał Alfred Polgar: inny czar niż tylko erotyczny roztaczają girlsy swoim wyglądem i zachowaniem: … to wyćwiczenie, ta paralelność, rytmiczność... to posłuszeństwo niewidocznej komendzie, od której uciec nie sposób, to piękne »wytresowanie«, wtapianie się jednostki w mnogość, to scalanie ciał w jedno »ciało«.

bilety:

wstęp wolny