Wykład w ramach projektu badawczego „Związki literatury i sztuk wizualnych po 1945 roku”

Mirona Białoszewskiego przyjęło się uważać za słuchowca, wyłapującego wrażliwym uchem miejskie „szumy, zlepy, ciągi”. Począwszy od debiutanckich Obrotów rzeczy, miano największego „artysty” przyznawał Białoszewski życiu, rzeczywistości, a nie jednemu ze znanych malarzy, rzeźbiarzy czy architektów. Z drugiej jednak strony, choć trudno uznać pisarza za bywalca muzeów, odwiedział je podczas podróży, notował swoje wrażenia, kupował reprodukcje, przyjaźnił się z artystami. Wieloletnim partnerem i współlokatorem Białoszewskiego w warszawskim mieszkaniu przy placu Dąbrowskiego był zaś Leszek Soliński, historyk sztuki, malarz. To właśnie z nim i Ludwikiem Heringiem, współtwórcą Teatru Osobnego, Białoszewski poruszał tematy związane ze sztuką, tworząc zarazem niezwykle ciekawe świadectwo odbioru dzieł sztuki. W prozie Białoszewskiego arcydzieło nie istnieje bowiem bez widza — kogoś, kto będzie patrzył, podziwiał, ale też nazywał, opisywał, dzielił się swoimi spostrzeżeniami. Tym samym spotkanie z dziełem sztuki to jednocześnie spotkanie z językiem, najlepiej codziennym, barwnym, pełnym kolokwialnych zwrotów i indywidualnego słownictwa, a więc tym najbliższym rzeczywistości.

Anna Śliwa – dr nauk humanistycznych, ukończyła filologię polską i historię sztuki na Uniwersytecie Gdańskim. Autorka książki „Sztuka – percepcja – język. Sfera wizualna w poezji i prozie Mirona Białoszewskiego” (Universitas, Kraków 2013). Publikowała w „Pamiętniku Literackim”, „Tekstach Drugich”, „Twórczości”, „Frazie”, „Baroku”, „Archivolcie”, „Slavica Gandensia”, „Blizie”. Interesuje się literaturą polską XX wieku, grafiką, problematyką interferencji sztuk, zagadnieniem percepcji wizualnej, rolą wzroku w literaturze, kulturze i sztuce. Pracuje w Dziale Sztuki Muzeum Miasta Gdyni.

https://www.facebook.com/events/513291435546012/

WSTĘP WOLNY