Wykład z cyklu: Związki literatury i sztuk wizualnych po 1945 roku

Historia sztuki konceptualnej jest po części historią „miejsc wspólnych” łączących ją z poezją konkretną i z filozofią języka. Artyści konceptualni zarówno czerpali teoretyczne inspiracje z analitycznej filozofii języka, jak też samorzutnie przyjmowali analityczną i refleksyjną postawę w stosunku do tworzywa swych działań. Przypadek Andrzeja Partuma jest w tym kontekście o tyle szczególny, że punktem wyjścia był dlań eksperyment poetycki – jak najdalszy od poczucia jasności i werbalnej spójności, zaś teoretyzm i intelektualizm konceptualizmu bywał dlań raczej obiektem kpiny i prowokacji.

Podobno Partum-poeta udał się kiedyś do dyrekcji PAN, do prof. Tadeusza Kotarbińskiego, z prośbą by ten pomógł mu przeanalizować napisany przez niego utwór i „przeskoczyć problem materii w tym wierszu”. Autor „Prakseologii” podszedł do sprawy praktycznie, wprowadzając do tekstu drobne poprawki, cały zaś performans stał się materiałem narracji, dobrze oddającej stosunek poezji i filozofii w rozumieniu Partuma.

Wystąpienie dotyczyć będzie publikacji poetyckich Partuma: zbiorów „Frekwencje z opisu” (1961), „Powodzenia nieurodzaj. Zwałka papki” (1965), „Osypka woli” (1969) i „Tlenek zasobów” (1970), oraz późniejszych tekstów programowych i manifestów.

Choć twórczości Partuma nie da się ograniczyć do analizy jego tekstów, Agnieszka Rejniak-Majewska prześledzi związki między jego wczesną pracą pisarską a stylem jego późniejszych, lepiej znanych wystąpień. Powiązania te prowizorycznie można streścić w formule: „zakodowanie sztuki przeciw trafnej komunikatywności”. Niedaleko stąd także do pytania o pojęciowe ramowanie tej twórczości we współczesnej krytyce i historii sztuki.

Wstęp wolny.