„Rysunek z pamięci” zwraca uwagę na prywatne wydarzenia z przeszłości, które upubliczniają się w doświadczanym przez widza "tu i teraz”. Działanie artystyczne przeprowadzone na terenie byłego getta wskazuje na te obszary historii Litzmannstadt Getto, które dotychczas pozostawały obecne wyłącznie w archiwach. O wartości przywołanych przestrzeni - "rysunków" - świadczy fakt, iż udało się powiązać i przepleść narrację prywatną z publiczną, wyrozumowane z intuicyjnym, przypomniane z doświadczanym.
Koncepcja i realizacja: Weronika Fibich
Produkcja i narracja: E. Łukasiewicz, E. Mentel, I. Binarsch, K. Skręt, P. Terciak, J. Malarski, S. Bielecki
Z historii Florczaka (w spektaklu zagrał go Stanisław Bielecki) zaczerpnięto motyw sadzenia i drylowanie wiśni - trafną metaforę wydobywania z mroków pamięci bolesnych opowieści, których jednak potrzebują następne pokolenia. Ukryta w wiśni pestka staje się symbolem tego, co przemilczane, ukrytego ciężaru. Efektownym zamknięciem akcji teatralnej jest zakopywanie wyłuskanych z wiśni pestek w ziemi. W ten sposób historia Feldmana łączy się z historią Florczaka, przyjaciela Chaima Mordechaja Rumkowskiego (szefa Judenratu w łódzkim getcie), ogrodnika-grabarza. Co oznacza ten gest pogrzebania - rozliczenie się z przeszłością, a może nadzieja na to, że na gruzach wyrośnie nowe?
Izabella Adamczewska, Spektakl Rysunek z pamięci. Obcowanie z duchami.