WIECZÓR PIĘCIU PODEJRZANYCH BENEFISÓW, LICZNYCH ANEGDOT, SZEREGU WSPOMNIEŃ I CIĄGU ZAMIARÓW

O nieśmiałej Aktorce, o śniącym Reżyserze. O rozdartym Aktorze, o niepełnym Krytyku, o muzycznym Maestro. O widzu, który ich wszystkich widzi. O teatrze i widowni, o teatralnych twórcach i widzach. O tym, czy jeszcze potrzebujemy się nawzajem. O tym, czy teatr jest wciąż – jak pisał klasyk z brodą – spotkaniem. O tym, jak mogłoby być, o tym, co obiecano w teatrze, o mgławicy oczekiwań, o kaskadzie wyobrażeń, o kumulacji iluzji. O tym, że aby zmienić jakiś świat, musimy najpierw zmienić słownik. O tym, jak mogłoby być, w świecie nie najlepszym z możliwych, ale lepszym od obecnego. O tym, jak chcielibyśmy, żeby było, o tym, co jest możliwe, o tym, czego brak i co zmienić. O tym, jak zrobić coś, co by od nas zależało, ponieważ dzieje się tak wiele, co nie zależy od nikogo.