Projekt Droga jest realizowany w ramach stypendium z budżetu Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz ze środków Urzędu Miasta Łodzi. Decyzją komisji UMŁ projekt znalazł się na trzecim miejscu wśród ponad 60 wniosków łódzkich artystów. Stowarzyszenie posŁódź! jest partnerem przedsięwzięcia od strony realizacyjno-promocyjnej.

Autorka projektu – Aleksandra Adamczuk – wykorzystuje interpretację Drogi Krzyżowej jako parafrazę drogi każdego człowieka. Tak ujmując temat, artystka rozważa o tym, co ogólnoludzkie i codzienne. Intrygujące jest to, że wątki Pasji są znane każdej osobie, bez względu na wiek, status społeczny, poglądy religijne, możliwe jest więc poruszanie się na poziomie symbolicznym. Potrzeba jednak działania niekonwencjonalnego, aby na nowo umieścić treść w tekście tak już wyeksploatowanego scenariusza.

Głównym założeniem projektu jest umieszczenie działań artystycznych w naturalnym otoczeniu odbiorcy. Droga ma realnie wpisać się w przestrzeń miejską. Koncepcja projektu odchodzi od klasycznej wizji teatru, główną rolę odgrywa bowiem scenografia. Poszczególne stacje mają stanowić prowokację dla wewnętrznego odbioru, niejako materialną podstawę dla dokonującej się w sferze mentalnej czy duchowej, „właściwej” konkretyzacji widowiska. Istotne jest w tym projekcie zapewnienie widzowi indywidualnego pola interpretacji dzieła, a co za tym idzie możliwość świeżego spojrzenia na tak wyeksploatowany przez tradycję i sztukę temat. Dlatego stacje skonstruowane są tak, aby widz przekształcał się w uczestnika. Odbiorca realnie pokonuje drogę prowadzącą pomiędzy przystankami. W niektórych przypadkach jest obserwatorem, w innych jego udział kształtuje tworzącą się w obszarze stacji sytuację. Jego obecność jest zatem niezbędna do zaistnienia sytuacji parateatralnej.

Przestrzeń miejska to obszar, który poprzez monotonię codziennego przebywania staje się przeźroczysty. Istotne jest umieszczenie działań artystycznych w bezpośrednim kontakcie z żywą tkanką miejską, za oknem, na podwórzu, na dziedzińcu, aby odświeżyć mieszkańcom wyblakłe już przestrzenie. Projekt ma na celu w miejsce odświętności teatru ulicznego, wprowadzenie odświętnego sposobu postrzegania rzeczywistości.

Myślą przewodnią projektu jest dostrzeżenie nadziei w umieraniu. Miejsca, które niosą w sobie znamię cierpienia, są przemieniane za pomocą światła – symbolu życia, które jest głównym narzędziem kreowania scenografii. Wszystkie stacje osadzone są w podwórzach łódzkich kamienic, a elementem spajającym całość jest oświetlenie. Ono będzie prowadzić widza przez poszczególne podwórza w centrum miasta.

Koncepcja projektu została zrealizowana jako praca dyplomowa w Pracowni Kostiumu Teatralnego i Filmowego prowadzonej przez dr Ewę Bloom-Kwiatkowską na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi.