LECH JANERKA w Teatrze Małym w Manufakturze - 11 września o godz. 19:15

Lech Janerka w polskiej muzyce rockowej pojawił się pod koniec lat 70. Wraz z żoną - Bożeną Janerką - występował wtedy na festiwalach piosenki studenckiej.

W 1979 założył zespoł Klaus Mitffoch. W składzie z Janerką zespoł nagrał tylko jedną płytę (Klaus Mitffoch), ktora przez wielu uznana została za jedn z najistotniejszych w historii polskiej muzyki rockowej. Ekspresją album dorownywał ekspresji zespołow punk rockowych, charakteryzował się jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyczną i harmoniczną. Teksty odnosiły się do rzeczywistości PRL lat 80., wiele z nich stanowiła zawoalowana krytyka panującego reżimu, a także wezwanie do walki (np. Powinność kurdupelka, Klus Mitroch). Album zwyciężył w ankiecie Magazynu Muzycznego wśrod dziennikarzy na album trzydziestolecia i wśrod czytelnikow magazynu Tylko Rock na album lat 80.

W 1986, po odejściu z zespołu, Janerka wydał Historię podwodną - płytę sygnowaną już swoim imieniem i nazwiskiem. Płyta ta, o znacznie spokojniejszym (muzycznie i lirycznie) charakterze, oceniona została zarowno przez krytykow jak i słuchaczy bardzo wysoko. Innowacją było zastąpienie gitary wiolonczelą przetwarzaną elektronicznie, na ktorej grała i do dzisiaj gra Bożena Janerka. Niemal wszystkie zawarte na "Historii Podwodnej" utwory znalazły się na krajowych listach przebojow (np. Konstytucje, Niewole, Ta zabawa nie jest dla dziewczynek).

W następnych latach Janerka wydał kolejne albumy. Nie przyniosły one już tak spektakularnych sukcesow, niemniej ugruntowały jego pozycję na polskim rynku muzycznym, jako tworcy niezależnego, oryginalnego, pozostającego niejako na uboczu sceny rockowej. Lech Janerka często zmieniał charakter muzyczny swoich utworow (np. album Bruhaha pełen był ostrych gitarowych riffow Wojciecha Seweryna, a Ur ze swoimi poszukiwaniami nowego brzmienia była z kolei daleka od estetyki rocka). Wśrod fanow tworczości Janerki można się spotkać z opinią, że warstwa muzyczna kolejnych albumow pozostawia coraz większy niedosyt np."Nie słuchaj co kto mowi", w przeciwieństwie do coraz bardziej poetyckich i głębokich tekstow.

W 2002 ukazuje się płyta "Fiu Fiu" co owocuje Fryderykami w kategoriach: płyta alternatywna i autor roku. W tym samym, 2002 roku Janerka nagrał utwor mający stanowić element kampanii na rzecz przyznania Wrocławiowi organizacji wystawy EXPO w 2010. W nagraniu wzięła udział elita polityczna i artystyczna Wrocławia (a także m.in. biskup i komendant policji). Przedsięwzięcie to odbiło się szerokim echem we Wrocławiu, wielu oddanych fanow tworczości Janerki odebrało je jednak jako niezrozumiałe zerwanie z dotychczasową niezależnością. Artysta - zapytany o powody nagrania "Nadziei o Wrocławiu" - odpowiedział, że może nagrywać co mu się żywnie podoba, bo jest już za stary, żeby się przed kimkolwiek krygować.

W 2005 muzyk wydał płytę Plagiaty, nagraną w zmienionym składzie: z gitarzystą Damianem Pielką, ktory zastąpił zmarłego 5 lutego 2004 Wojciecha Seweryna i Michałem Mioduszewskim na perkusji. Płyta zdominowana gitarą akustyczną zawiera kompozycje, ktore Janerka grał w czasach młodzieńczych, natomiast teksty zostały napisane wspołcześnie. Krążek spotkał się z uznaniem zarowno publiczności, jak i krytykow. W tym samym roku Janerka otrzymał za niego nagrodę Superjedynka w kategorii "płyta alternatywna". Piosenki Rower i "Ramydada" dotarły do czołowych miejsc polskich list przebojow, a teledysk do"Rowera " zdobył grand prix na festiwalu polskich wideoklipow Yach Film. Za ten utwor Janerka otrzymał Fryderyka w kategorii "piosenka roku". Oprocz tego został uhonorowany Fryderykami w kategoriach: płyta alternatywna i kompozytor roku

bilety:

60 zł.