Gendos & Strycharski

szaman z Tuwy

Gendos – śpiew, śpiew gardłowy, doshpulur, chadagan, wiolonczela, homus, dungur, instr. perkusyjne, pierwiastek szamański.

Dominik Strycharski – śpiew, flety

Gendos Tuwa

muzyk, śpiewak i instrumentalista, szaman, nauczyciel (mistrz) śpiewu gardłowego, rzeźbiarz w kamieniu i drewnie, wytwórca bębnów dungur (ramowych, szamańskich). Na stałe uczestniczy w projektach:

K- Space z Kenem Hyderem i Timem Hodgkinsonem, GenDOS z Darkym Medvedevem i Aleksandrem Saaja oraz występuje solowo.

W dorobku ma 6 płyt w tym jedną, Ham-Dyt wydaną w Polsce w 2005 roku. (Pozostałe to Deity Biosintes, First Take Biosintes & Sainkho Namtchylak, “Bear Bones', “Going Up' K-Space, “Kamlanie' i “ Ham-Dyt' solo)

Występy Gendosa to misteria, naładowane potężną energią, ukazują szamańską duszę artysty, piękno tuwińskich piosenek, niesamowitość khoomei (śpiewu gardłowego). Każdy koncert jest spektaklem, który pochłania słuchacza bez reszty.

Gennady Tchamzyryn jest mistrzem śpiewu Kargyraa najniższego z trzech podstawowych stylów khoomei. Kargyraa przypisana jest do szamańskiej tożsamości muzyka, tożsamości związanej z korzeniami szamańskiego drzewa czyli najniższej, podziemnej sfery.

W koncerty wplatane są elementy mistyczne, szamańskie. Każde wystąpienie rozpoczyna się rytuałem oczyszczenia sceny. Szamańskie kamłanie powiązanie jest z brzmieniem rytualnych instrumentów: blaszanego bębna druidzkiego, buddyjskiego dzwonka, tuwińskiej drumli czy szamańskiego bębna - dungura. Wszystko to spowite dymem artyszu, tuwińskiego kadzidła.

Gennady wprowadza nas w świat azjatyckich stepów, syberyjskiej tajgi, przeszłości i przyszłości. Swoim śpiewem składa hołd rodzicom, tajdze, która jest jego domem, bezkresnym przestrzeniom przemierzanym przez stada koni, zwierzętom, wodzie, wiatrowi.

W pieśniach spotykamy się z przodkami, którzy brali udział w wyprawach Dżyngis Hana, kupcami którzy na grzbietach wielbłądów pokonywali dystans pomiędzy Kyzyłem a Pekinem, uwodzicielskimi dziewczynami.

W trakcie koncertu Gendos prezentuje wszystkie trzy podstawowe style gardłowego śpiewu. Najniższy, KARGYRA średni KHOOMEI (ten dał nazwę gardłowemu śpiewaniu) i najwyższy SYGYT. Gra również na tuwińskich instrumentach, które w rękach mistrza opowiadają nam różne historie. Delikatnie brzmiąca cytra – tchadagan, natrętny i ostry doschpulur, wprawiający w trans HOMUS, będący wierzchowcem, w wyprawach w zaświaty, strojny w magiczne kwiaty i dzwonki SZAMAŃSKI BĘBEN - dungur, opowiadają historie, legendy, wiersze.

Kultura tuwińska, jak każda, wypracowała wiele rodzajów piosenek. Jedne umilały czas w trakcie podróży, stąd ich charakterystyczny rytm. Inne śpiewane były przy ognisku, niefrasobliwe, miłosne często żartobliwe. Jeszcze inne wychwalały piękno natury, nieco patetyczne, ale jak natura piękne. Były pieśni poświęcone zmarłym, melancholijne lub groźne w zależności od tego, jaki był charakter wspominanej osoby. Śpiewano też kołysanki, w których dzieciom opowiadano bajki prosząc jednocześnie duchy o opiekę.

Zaproszony do współpracy Dominik Strycharski dopełnia i wzbogaca muzyczne opowieści.