Daniel Raiskin — dyrygentEnrico Pace — fortepianOrkiestra Filharmonii im. Witolda Lutosławskiego

kup bilet

Program:

• Joseph Haydn
  Symfonia B-dur "Królowa" Hob. I:85

• Ludwig van Beethoven
  Koncert fortepianowy nr 3 c-moll op. 37

• Johannes Brahms
  Symfonia nr 2 D-dur op. 73

Daniel Raiskin

II dyrygent Orkiestry Filharmonii im. Witolda Lutosławskiego we Wrocławiu, kierownik muzyczny Staatsorchester Rheinische Philharmonie, dyrektor artystyczny Middelburg International Music Festiwal i stały gościnny dyrygent Uralskiej Orkiestry Filharmonicznej w Jekaterinburgu. Należy do grona najbardziej wszechstronnych muzyków swego pokolenia. Zyskał reputację jednego z najlepszych altowiolistów w Europie, jeszcze zanim rozpoczął karierę dyrygencką. Urodzony 1970 roku w St. Petersburgu dyrygent jest absolwentem konserwatoriów w St. Petersburgu, Amsterdamie i Freiburgu. Po ukończeniu studiów dyrygenckich u Lwa Sawicza w St. Petersburgu odbył szereg kursów mistrzowskich. Występował z wieloma najważniejszymi orkiestrami i uznanymi artystami nie tylko w najważniejszych ośrodkach koncertowych w Europie, ale i na całym świecie.

Enrico Pace

Urodził się w Rimini we Włoszech, studiował w klasie fortepianu Franco Scali. Jest także absolwentem kompozycji i dyrygentury. Ma na swym koncie zwycięstwa w konkursach pianistycznych Yamahy w 1987 oraz im. F. Liszta w 1989. Prowadzi aktywną działalność koncertową w niemal wszystkich krajach Europy, a także w Australii m.in. z orkiestrami symfonicznymi z Sydney i Melbourne. Często występuje w duecie ze skrzypkiem Frankiem Peterem Zimmermannem. Uczestniczy w liczących się w Europie festiwalach muzycznych. Jego występy są zawsze bardzo pozytywnie odbierane przez publiczność i krytykę.

---

Wielki romantyczny kompozytor Johannes Brahms wielokrotnie powtarzał swoim przyjaciołom, że urodził się za późno. Źle znosił stałe porównywanie jego muzyki do stylu Wagnera i nie uznawał podziału muzyki na absolutną i programową. Tęsknił za barokiem i klasycyzmem, jako epokami będącymi dla niego wzorem ładu w muzyce, zachował w swoich dziełach klasyczną formę i wyważone proporcje. Cechy te w pełni zostały wypracowane w okresie przedklasycznym i klasycznym, a szczególny wkład w tworzenie nowego stylu miał Joseph Haydn.

Twórca 104 symfonii nie miał jednolitego twórczego oblicza, jego wczesne symfonie nosiły piętno wcześniejszej epoki, niektóre z nich miały jeszcze wypisane partie basso continuo. Tytuły, jakie pojawiały się w symfoniach Haydna, nie pochodziły od kompozytora, choć były wyrazem jego intencji artystycznych lub dworskich. Powstała na przełomie 1785 i 1786 roku Symfonia „Królowa” nawiązywała do wzorów francuskich. W drugiej części kompozytor wykorzystał francuską piosenkę „La gentile et jeune Lisette” jako temat do wariacji. Jak się powszechnie uważa była to ulubiona symfonia królowej Marii Antoniny. Symfonia trwa ca 22'.

O wiele większe znaczenie w historii i rozwoju formy ma słynny III Koncert fortepianowy Ludwiga van Beethovena. Dzieło to zostało po raz pierwszy wykonane w 1803 roku i w odniesieniu do tradycji, w tym także do II Koncertu ma znaczenie przełomowe. Beethoven zbudował w nim podstawy późniejszego romantycznego stylu w koncertach instrumentalnych poprzez zrównoważenie partii solowej i orkiestrowej, stworzenie nowych kontrastów brzmieniowych i nowe nasycenie emocjonalne, które nigdy przedtem nie miało tak głębokiego charakteru. Koncert trwa ca 35'.

Do tych cech nawiązał po latach w swoich kompozycjach Johannes Brahms. Przyświecała mu idea klasycznej formy, ale okres w jakim przyszło mu żyć, kształcić się i komponować wywarł silne piętno na jego twórczości. Harmonika Brahmsa w niczym nie ustępuje wagnerowskiej, ale jest prezentowana w innej postaci. Nasycenie energią, masywnością brzmienia, a przede wszystkim emocją, jest tak silne jak u wszystkich kompozytorów romantycznych, a mimo to Brahms powściągliwie mówił o swojej twórczości.

Podczas pobytu w lecie w Pörtschach w Karyntii w 1877 roku zaczął pisać II Symfonię w „pastoralnej” tonacji D-dur. Brahms podkreślał w listach, że podczas jej komponowania był w wyjątkowo pogodnym nastroju, panowała piękna słoneczna pogoda. Prawykonanie II Symfonii odbyło się jednak dopiero w 30 grudnia w 1877 roku, a dyrygował jeszcze mało wtedy znany dyrygent Hans Richter. Utrzymanie wielkiej pogodnej symfonii w klasycznej formie, wprowadzenie wspaniałej pracy przetworzeniowo - wariacyjnej nadało jej niepowtarzalny naturalny urok. Wykonanie nowej symfonii Brahmsa było wielkim sukcesem, niedługo potem została zaprezentowana w największych centrach Europy, w tym także we Wrocławiu.

Walentyna Węgrzyn

bilety:

15, 25, 40, 60 zł