otwarcie:
11.12.2025 | czwartek | godz. 18:00

kuratorka: Patrycja Ucieklak

Wydarzenie fb
https://www.facebook.com/events/848841310847241/848841337513905

Autoportret stanowi jeden z najbardziej autentycznych, a zarazem najbardziej problematycznych gatunków sztuki, ponieważ wymaga od artysty ujawnienia i odsłonięcia samego siebie. Ten akt nigdy nie jest jednak jednoznaczny – zawsze dokonuje się poprzez medium, które filtruje rzeczywistość, nadając jej nowy sens i uruchamiając własną interpretację.

Wystawa staje się symboliczną przestrzenią spotkania czterech niezależnych strategii przedstawiania własnej osoby oraz manifestowania obecności poprzez odmienne języki formalne. Jej punktem wyjścia jest niezwykła historia ocalenia rysunkowych autoportretów Jerzego Nowosielskiego, odnalezionych na śmietniku krakowskiej pracowni, w której tworzą Lutyński i Rzepecki. To przypadkowe odkrycie najbardziej osobistych szkiców artysty, uważanego za jednego z najważniejszych malarzy drugiej połowy XX wieku, podważa ustalone reguły archiwum i muzeum, prowokując niewygodne pytania o wartość, pamięć i intymność twórcy. Tym samym pokaz stanowi „światową” prapremierę pokazu nieznanych prac Nowosielskiego.

Każdy z artystów obecnych na wystawie proponuje własny sposób mierzenia się z tytułową problematyką poprzez inne medium, odmienną motywację i specyficzną logikę obrazowania siebie. Razem tworzą wielowarstwową opowieść o autoportrecie jako zjawisku artystycznym i socjologicznym: od dosłownej rejestracji fizjonomii po metaforyczny zapis istnienia i osobistej historii.

Mirosław Chudy (ur. 1964, Wieluń) – artysta wizualny, związany z pracownią Konrada Jarodzkiego wrocławskiego PWSSP (obecnie ASP im. Eugeniusza Gepperta), gdzie studiował w latach 80. wraz z innymi przedstawicielami nurtu Nowej Ekspresji (m.in. Wojciechem Ulrichem, Mają Godlewską, Władkiem Zaporowskim). Tuż przed egzaminem dyplomowym emigrował do Grecji, gdzie w latach 1987-1990 studiował na Athens School of Fine Arts pod kierunkiem Jannisa Kuounellisa, jednego z czołowych przedstawicieli nurtu Arte Povera. Od 1990 do 2020 roku mieszkał kolejno w Toronto i Chicago, a następnie w Miami. Obecnie aktywnie działa na rzecz wrocławskiego środowiska twórczego jako autor obrazów, obiektów, instalacji, wideo czy performance'ów. Współzałożyciel projektu artystycznego „ANTYGRUPA” (wraz z Robertem B. Liskiem, Hanną Klepacką, Dominikiem Podsiadłym, Jarosławem Potocznym) oraz nieistniejącej inicjatywy "KOMBINAT" (z Marleną Kruk i Nikitą Krzyżanowską) działającej na terenie wrocławskiego Portu Miejskiego.

Piotr Lutyński (ur. 1962, Tychy) – malarz, rzeźbiarz, performer, twórca instalacji, pokazów multimedialnych i koncertów muzyki eksperymentalnej. W roku 1982 ukończył Liceum Sztuk Plastycznych im. A. Kenara w Zakopanem. W latach 1983-1990 studiował na Wydziale Pedagogiczno-Plastycznym Filii Uniwersytetu Śląskiego w Cieszynie, otrzymując dyplom w pracowni grafiki prof. Eugeniusza Delekty. Mieszka i tworzy w Krakowie, współpracując z Galerią Starmach i MOCAK-iem, jest także członkiem tamtejszej Otwartej Pracowni. Poszukiwania artystyczne twórcy koncentrują się wokół związków między naturą, a sztuką abstrakcyjną. Tworzy formy kolażowe i obiekty, w których łączy tradycyjne techniki malarskie z elementami pochodzenia organicznego, takimi jak ptasie jaja i pióra, zasuszone owady, wosk, zboże, drewno, kamienie. Do najbardziej charakterystycznych należą geometryzujące kompozycje z wiodącym czarno-żółtym motywem. W jego muzyczno-wizualnych akcjach często biorą udział żywe zwierzęta, konfrontowane z obrazami i umieszczane w przestrzeni wystawienniczej, m.in. ptaki w „Ptasiej kolumnie” (Galeria Bunkier Sztuki w Krakowie, 2003), czy ryby w „Muzyce dla ryb” (Galeria Foksal w Warszawie, 2005). Artysta – jako skrzypek – jest liderem formacji muzycznej RDZEŃ 69 i pomysłodawcą projektu „KR736EJ”, zabytkowego autobusu-instalacji artystycznej pełniącego funkcję „ruchomej galerii”. Jego dzieła znajdują się m.in. w kolekcji Muzeum Narodowego, Bunkra Sztuki, MOCAK-u w Krakowie, Muzeum Górnośląskiego w Bytomiu, Galerii Foksal w Warszawie oraz w prywatnych kolekcjach w kraju i za granicą.

Jerzy Nowosielski (ur. 1923, Kraków zm. 2011, tamże) – malarz, grafik, scenograf, filozof i teolog prawosławny. Studiował w latach 1940–1947: najpierw na Staatliche Kunstgewerbeschule w Krakowie, następnie na ASP w Krakowie w pracowni prof. Eugeniusza Eibischa. W młodości odbył nowicjat w Lwowskiej Ławrze św. Jana Chrzciciela, gdzie zapoznał się z ikonopisarstwem. Był związany z „Grupą Młodych Plastyków” (1945-1947), a od 1957 roku jednym z członków-założycieli Stowarzyszenia Artystycznego „Grupa Krakowska”. Przez wiele lat prowadził pracownię na ASP w Krakowie (1962–1993), ciesząc się autorytetem jako pedagog. W jego twórczości splatają się nurty sakralne i świeckie: od ikony, polichromii i monumentalnych dekoracji kościelnych (cerkwie prawosławne, świątynie grecko- i rzymskokatolickie) po akty, pejzaże, abstrakcje i geometryczne kompozycje. Jego prace znalazły się w wielu prestiżowych muzeach w Polsce i kolekcjach prywatnych za granicą. Był autorem licznych realizacji sakralnych: polichromii, ikonostasów, mozaik i projektów architektonicznych w kościołach i cerkwiach w Polsce oraz za granicą. W swojej twórczości o charakterze świeckim czerpał z osiągnięć sztuki awangardowej i tradycji malarstwa bizantyńskiego. W 1996 r. powołał z żoną Fundację Nowosielskich, która wspiera młodych artystów. W 2000 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego jako jedyny po Janie Matejce artysta–malarz.

Adam Rzepecki (ur. 1950, Kraków) – artysta wizualny, fotograf i performer. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie pod wpływem prof. Mieczysława Porębskiego porzucił karierę historyka sztuki na rzecz własnych praktyk artystycznych. W latach 1978-1981 prowadził Jaszczurową Galerię Fotografii w Krakowie, a w 1979 roku współzałożył grupę „Łódź Kaliska” (z Markiem Janiakiem, Andrzejem Kwietniewskim, Andrzejem Świetlikiem, Jerzym Kobą i Makarym). W latach 80. był także ważnym działaczem „Kultury Zrzuty”. Jego pracę łączą refleksję nad medium fotografii z performancem – eksperymentował z ostrością, manipulował kadrem, a także dokumentował artystyczne akcje. Często w swoich działaniach używa ironię i humoru, aby poddać w wątpliwość status „artysty”. Po 1989 roku kontynuował działalność performatywną i fotograficzną, współtworząc grupę „Stacja Pi.stacja” (wraz z Grzegorzem Zygierem i Katarzyną Pochrzęst). W późniejszych latach jego twórczość zyskała wymiar autobiograficzny, dzięki wykorzystaniu m.in. obiektów związanych z jego osobistym doświadczeniem leczenia szpitalnego. Obecnie współpracuje z Piotrem Lutyńskim, współtworząc inicjatywę „Pracownia Drożdżownia” w Krakowie. Jego prace znajdują się w kolekcji m.in. Zachęty – Narodowej Galerii Sztuki, Muzeum Narodowego w Krakowie czy Muzeum Sztuki w Łodzi.