Istotą wystawy „Hekate. Pozwól mi płakać – Wróblewska/Adamczyk” jest napięcie między życiem a śmiercią, pragnieniem a przemijaniem, światłem a cieniem. Te same emocje i pytania rozbrzmiewają w kwartecie smyczkowym d-moll „Śmierć i dziewczyna” Franciszka Schuberta – dziele pełnym dramatyzmu, kontemplacji i egzystencjalnego niepokoju. Powstały w cieniu choroby i lęku przed nadchodzącym końcem kwartet Schuberta to jedno z najbardziej przejmujących dzieł w historii muzyki kameralnej. Tytułowy temat, zaczerpnięty z wcześniejszej pieśni kompozytora, wprowadza motyw spotkania młodej kobiety ze śmiercią, która nie przychodzi jako oprawca, lecz jako łagodne, nieuchronne przeznaczenie. Ten muzyczny dialog między strachem a poddaniem się losowi idealnie współgra z symboliczną obecnością Hekate, bogini granic i opiekunki przejść, strażniczki pomiędzy życiem a zaświatami. Dźwięki kwartetu – surowe, przejmujące, chwilami gwałtowne, by za moment przejść w niemal mistyczne wyciszenie. Tworzą przestrzeń emocjonalną, w której każda nuta zmienia się w krok w stronę ostatecznego odejścia. To nie tylko muzyka żałobna, lecz także pełna godności medytacja nad przemijaniem. Schubertowska „Śmierć i dziewczyna” staje się nie tyle ilustracją śmierci, co muzycznym rytuałem transformacji. To spotkanie z tym, co nieuniknione, ale i piękne w swojej prawdzie.

Wykonawcy:

Lipiński Quartet:
Marcin Misiak – wiolonczela
Magdalena Ziarkowska-Kołacka – skrzypce
Agnieszka Żyniewicz – altówka
Karolina Podorska – skrzypce

Program koncertu:
Franciszek Schubert
kwartet smyczkowy „Śmierć i dziewczyna”

O cyklu koncertów:
Zapraszamy na cykl koncertów towarzyszących wystawie „Hekate. Pozwól mi płakać – Wróblewska/Adamczyk”, które odbywają się w Salonie Romantycznym Muzeum Pana Tadeusza.
Repertuar koncertów obejmuje utwory instrumentalne i wokalne, których nastrój lub temat związane są ze śmiercią, smutkiem i cierpieniem. Krystyna Wróblewska i Justyna Adamczyk podobne stany wyrażają w języku plastyki, którym się posługują. Zapraszamy w podróż przez żałobę, stratę, pamięć i nieuchronność, ale też przez piękno, które z tych doświadczeń wyrasta.