Nieustające wakacje z Jimem Jarmuschem

Amerykański buntownik o europejskiej duszy. Egzystencjalista z rockowym sercem. Minimalista i romantyk. W sierpniu i wrześniu zapraszamy Was na przegląd Nieustające wakacje z Jimem Jarmuschem – spotkanie z reżyserem, który przez cztery dekady uczył nas, jak patrzeć na świat z boku. Pokażemy dziewięć filmów – od debiutanckiej włóczęgi po industrialnym Nowym Jorku po opowieść o wampirach zakochanych w sztuce.

Jarmusch to artysta, który z undergroundu wyrzeźbił osobną galaktykę – pełną outsiderów, nocnych przechodniów i ludzi, którzy nie pasują. Ani do systemu, ani do siebie samych. Kręcił w Cleveland i Patersonie, ale zawsze portretował tych, którzy żyją gdzieś obok. Bohaterowie jego filmów nie mają wielkich planów – dryfują, zatrzymują się na chwilę, zawieszają w bezczasie. Niby nie robią wiele, ale to właśnie między jednym spojrzeniem a drugim odsłania się ich prawdziwa twarz.

W "Nieustających wakacjach" poznajemy Alliego, chłopaka bez szkoły i bez planu, który snuje się po Nowym Jorku, jakby miasto było snem, a on jego cichym obserwatorem. "Inaczej niż w raju" to już opowieść o trójce imigrantów i Amerykanów z drugiego pokolenia, dla których każdy krajobraz wygląda dokładnie tak samo – pusto. W "Poza prawem" bohaterowie spotykają się dopiero w więziennej celi, a mimo to tworzą jedną z najczulszych (i najzabawniejszych) drużyn filmowych lat 80. I dalej: "Mystery Train", "Paterson", "Kawa i papierosy" – ułożone jak wariacje na temat tego, co dzieje się między ludźmi, kiedy akurat nic się nie dzieje.

A przecież Jarmusch potrafi też w romantyzm – ten chłodny, podskórny, jak z płyt Joy Division. W "Tylko kochankowie przeżyją" Adam i Ewa trwają razem od wieków, ale wciąż nie są pewni jutra. Przeglądając winyle, rozmawiają o entropii wszechświata. I o tym, że najważniejsze rzeczy to te najbardziej kruche: książki, muzyka, język.

Ten przegląd to nie kronika sukcesów reżysera, a raczej propozycja zatrzymania się w jego rytmie. Spotkajcie się z twórcą, który z nudy zrobił sztukę, z ciszy muzykę, a z braku przyszłości – najbardziej ludzką z opowieści.