Nie inscenizujemy Eurypidesa.

Mówimy o Medei poza czasem, poza mitem. Mówimy o kwestii uniwersalnej, a równocześnie bardzo współczesnej – problemie migracji. O niemożności przekroczenia granicy, którą sami jesteśmy, którą tworzymy linią naszego ciała, przemieszczając się pomiędzy ziemią i morzem, pomiędzy kontynentami, pomiędzy ludźmi. Medea jest dla nas figurą wygnaństwa. Stoi u bram Europy. Nie ona jednak zostaje odrzucona, lecz jej własna śmierć i możliwość pochowania w ziemi jej dzieci: młodych, zgwałconych w drodze kobiet, okaleczonych młodzieńców, okradzionych starców… Innych.

„Medee” to nie teatr polityczny, lecz polityka przez teatr – intymne dotknięcie granicy bycia odrzuconym. To requiem dla tych wszystkich, których imion nigdy nie poznamy i którzy giną w drodze na nasz kontynent. Uwiedzeni Europą, jej obrazem i mitem, stoją u jej bram, nie mogąc przekroczyć granicy, przecinają linie swojego życia.

Na dramaturgię muzyczną spektaklu składają się pieśni w językach arabskim, perskim, kurdyjskim, wykonywane przez zaproszone do projektu śpiewaczki z Kairu, Teheranu i Stambułu. Ich głosy otoczone i skontrastowane zostały morzem pieśni łacińskich konfraterni.

Koncepcja, architektura oraz dramaturgia muzyczna: Jarosław Fret (współpraca Simona Sala)