„Klimaks” to końcowe, ale nie ostateczne stadium rozwoju biocenozy w którym ustala się równowaga miedzy organizmami, a środowiskiem, albo moment poprzedzający nagłe zakończenie, na przykład w utworze. Wystawa dotyczy tego trudnego momentu w którym żyjemy, gdy świat traci równowagę. "Climax" to również film Gaspara Noe o tym, jak usypiamy nasz mózg, bawimy się poplątanym krokiem, kipiącą energią chaosu, która obejmuje kolejne poziomy przestrzeni. W filmie atmosfera rozpadu staje się coraz bardziej zabawna. Podobnie prezentowane na wystawie prace - są groteskową wizją końców świata. To futurystyczne wyobrażenia artystów i artystek, okraszone nierzadko czarnym humorem i popowym nastrojem. Rośliny, ludzie, zwierzęta występują tu w różnych relacjach i w wirze wzajemnych zależności. Zjawiska z pogranicza absurdu, swoiste dance macabre w kulminacyjnym momencie. Postantropocentryczna rzeczywistość staje się faktem. The show must go on!