Chłopaki. Prawo głosu

Spektakl Kolektywu Kobietostan

„Co wy tam k*** robicie, wy śpiewacie?!”

W performansie “Chłopaki. Prawo głosu” z jednej strony podważamy klisze kulturowe i wyrażamy lęki, których doświadczamy, wchodząc w proces twórczy z mężczyznami w więzieniu. Z drugiej – tworzymy nielinearną opowieść o wydobywaniu wrażliwości i o godności, która staje się głębszą refleksją na temat społeczeństwa. Staramy się w niej zrozumieć, z czego wynika społeczne ciśnienie na toksyczną męskość. Nie jest to spektakl o męskości, lecz o spotkaniu między nami - artystkami a mężczyznami, których poznałyśmy na prowadzonych przez siebie warsztatach teatralnych. Wykorzystując formę anamorficznego* koncertu performatywnego i scenicznego dokumentu wyprowadzamy język na skraj, a własne doświadczenie na powierzchnię. Do kolektywnej pracy nad tym przedsięwzięciem zaprosiłyśmy twórczynię interdyscyplinarną Weronikę Fibich, w zasady kapeli wpisując płynność, dobrostan i afirmację bałaganu.

*anamorfoza (gr. anamórphōsis – przekształcenie) – celowa deformacja obrazu, która może pokazać obraz niezdeformowany poprzez np. odbicie go w zwierciadle wypukłym, ściśnięcie lub rozciągnięcie obrazu zdeformowanego. Anamorfoza w malarstwie może ukazać oryginał, jeśli na płótno malarskie spojrzy się pod odpowiednim kątem.

Reżyseria i scenografia: Weronika Fibich
Koncept i wykonanie: Agnieszka Bresler
Tekst i wykonanie: Martyna Dębowska
Muzyka i wykonanie: Iwona Konecka
Realizacja dźwięku, wizualizacji i świateł: Wojciech Maniewski
Udźwiękowienie i obróbka materiałów audio: Iwona Konecka, Patryk Zakrocki, Rafał Foremski
Wizualizacje: Adam Ptaszyński
Animacja poklatkowa: Weronika Gołaś

Start: 18:00
Czas trwania: 75 minut

Po spektaklu zapraszamy do udziału w otwartej dyskusji i spotkaniu z artystkami.

Bilety: 30zł treść linku

UWAGA! Spektakl mówi o przemocy i przeznaczony jest dla widzów od 16. roku życia.

Dofinansowano ze środków Gminy Wrocław w ramach drugiej edycji projektu Stowarzyszenia Kolektyw Kobietostan „Teatr - przestrzeń spotkania”.

Fragmenty recenzji:

„Czyli: wiedzą, co mówią, dobrze zaplanowały to, co robią, w dodatku mają do tego wszystkiego pełne prawo – były, sprawdziły, doświadczyły, bały się, przezwyciężyły strach, uzyskały w swej pracy „tam” istotne artystyczne i terapeutyczne rezultaty. A my – obserwatorzy i obserwatorki ich scenicznych działań? Przyjemnie nam nie jest, ale granice naszej wyobraźni, jeśli tego chcemy, mają szansę być przesunięte w istotny dla nas sposób za kraty, w tłok, duchotę i wredne, jasne światło więziennych jarzeniówek.” (Juliusz Tyszka, Piździelce śpiewają, Teatralny.pl, 26.11.2021)

„Wyreżyserowany przez Weronika Fibich spektakl, w którym Agnieszka Bresler, Martyna Dębowska i Iwona Konecka tematyzują i przepracowują swoje doświadczenia, traktować można jak efekt uboczny tych działań. Dla teatralnej publiczności staje się on okazją do wejrzenia w zamkniętą, niedostępną przestrzeń i inspiracją do refleksji dotyczącej socjologii zamkniętych, zmaskulinizowanych społeczności [...] Performerki stają się medium tytułowych chłopaków - są przekaźnikami ich świadomości, które za pośrednictwem własnych ciał, gestów, dźwięków i słów kreślą wizję świata za kratami. To świadectwo tego, jak w przepełnionych miejscach izolacji jednostkowe tożsamości kształtowane są przez zlepki wspomnień, schematyczne reakcje, dumę, wstyd i powielane zwyczaje. (...) to spektakl piętnujący przemoc, która - jeśli nie zostanie przerwana - będzie reprodukować się bez końca.” (Piotr Dobrowolski, Chłopakostan: głosem kobiet, nietak!t nr 3(41)/2021)