Arpeggio (wym. arpedżio) to specyficzny sposób wykonywania współbrzmień akordowych, polegający na kolejnym szybkim następstwie dźwięków składowych akordu, poczynając od najniższego.
(Zasady muzyki, Franciszek Wesołowski)

Arpeggio to rodzaj „złamanego akordu”, w którym tworzące go dźwięki zagrane są w sposób wznoszący lub opadający.
Pomimo tego, że dźwięki arpeggio nie są zagrane w tym samym czasie, ich sekwencja formuje akord. Arpeggi pomagają tworzyć rytm utworu. Mogą być wykorzystane w grze na każdym instrumencie – bardzo często stosowane są przez gitarzystów flamenco i neo-klasycznych oraz improwizacji jazzowej. Pojawiają się w muzyce filmowej w celu zobrazowania rozmycia rzeczywistości, oddania ulotności morza czy wiatru. Arpeggi powodują przenikanie się nut, wprowadzają efekt falowania.

Malarskie arpeggi to analiza relacji tonalnych barw, stopniowanie ich natężenia, budowanie przenikających się płaszczyzn. Jednocześnie, tak jak w przypadku „złamanego akordu”, to wprowadzanie kontrastu w celu wywołania zamierzonego efektu – planowa ingerencja w harmonijny układ. Arpeggi to połączenia oddziałujących ze sobą plam barwnych, tworzące efekt przenikania – wznoszące i opadające akordy, grające malarski rytm.
W swoich pracach Maja Kozłowska zastanawia się nad relacją postrzegania przestrzeni i jej oddziaływania na emocje widza. Analizuje pozornie harmonijne układy malarskie, przypominając jednak, że arpeggio jako „złamany akord” wprowadza elementy „rozbijające” strukturę, nawet jeśli dzieje się to w prawie niedostrzegalny sposób.

Wystawa do 12.06, wstęp wolny.