TADEUSZ RÓŻEWICZ

Od reżysera

Krążę wokół Różewicza od wielu, wielu lat...Z różnych względów dopiero teraz mam szansę dotknąć Jego rzeczy. I najbardziej mnie w tym pociąga (może paradoksalnie, jak na reżysera) wierność Autorowi. Myślę, że wśród szumu teatralnego ostatnich lat dramaty Różewicza lśnią jak prawdziwe brylanty Oryginalnych Propozycji Języka Teatru. Nie można do nich przykładać tradycyjnych narzędzi i sposobów teatralnych, ponieważ wszystkie ich elementy są niepowtarzalne, jedyne; stanowią, że tak powiem, Patent Autora z Jego wyraźną pieczątką. Ja czytam Kartotekę poprzez czas, kiedy powstała. Czterdzieści lat temu to spora odległość od dzisiaj. Warto wczytać się w tamte czasy, przypomnieć sobie ich nastrój, klimat, stan ducha i stan sztuki po to, by zobaczyć, jak pod misterną, niepodobną do niczego innego (w Polsce i na świecie) powierzchnią konstrukcji ukrywa się emocja Różewicza. Emocja Jego pokolenia. A szerzej – uniwersalna prawda tragedii człowieka wrażliwego... Piotr Łazarkiewicz