Tristan i Izolda

Z jednej strony Ucieszne figle Dyla Sowizdrzała, z drugiej zaś brzmienia ogniw dramatu muzycznego, który na zawsze zmienił dzieje historii muzyki, a ponadto dzieła Vytautasa Barkauskasa i Witolda Lutosławskiego – wypełnią różnorodny repertuar styczniowego koncertu z udziałem znamienitego wiolonczelisty Nicolasa Altstaedta, NFM Filharmonii Wrocławskiej i kanadyjskiej dyrygentki Keri-Lynn Wilson.

Vytautas Barkauskas był jednym z artystów działających w Litwie w nurcie dwudziestowiecznej awangardy. W swojej twórczości poruszał się pomiędzy swobodną atonalnością, a innymi technikami kompozytorskimi, które filtrował przez swój idiomatyczny język kompozytorski, czemu dał wyraz w Konzertstück für Orchester nr 2, op. 103 z 1994 roku. Koncert wiolonczelowy Witolda Lutosławskiego powstawał w latach 1969–1970 z myślą o legendarnym wiolonczeliście Mścisławie Rostropowiczu, który wkrótce prawykonał to dzieło wraz z Orkiestrą Symfoniczną Bournemouth pod dyrekcją Edwarda Downesa. Najjaśniejszym punktem kompozycji jest niezwykle wirtuozowska partia wiolonczeli, którą sam Rostropowicz postrzegał jako wymagającą, choć to właśnie ona przyniosła mu później zasłużony triumf na estradach świata.

W repertuarze znalazł się również ukończony w 1895 roku poemat symfoniczny pióra Richarda Straussa – Ucieszne figle Dyla Sowizdrzała op. 28 – zachwycający nieco zawadiackim charakterem, całym spektrum muzycznych barw i doskonałą instrumentacją. Tristan i Izolda Richarda Wagnera to bodaj najbardziej osobiste spośród dzieł artysty. Impulsami do jego stworzenia była dla kompozytora nieszczęśliwa miłość do jego muzy, Matyldy Wesendonck, a także filozofia Arthura Schopenhauera. Przede wszystkim za tytułem dzieła kryje się jednak prawdziwie rewolucyjny dramat muzyczny, który odmienił dalsze losy sceny operowej. Na jego gruncie Wagner wypracował nowatorski język kompozytorski, będący dla niektórych zapowiedzią atonalności. Podczas koncertu zabrzmi charakterystyczne Preludium oraz Liebestod wieńczące dzieło i przedstawiające moment, gdy Izolda opłakuje martwego Tristana.