Prześwity i puste miejsca

Gdybym miała odpowiedzieć, dlaczego biorę do ręki aparat i dlaczego robię nim zdjęcia, to powiedziałabym, że nie wiem. „Prześwity i puste miejsca” są o stanie niewiedzenia i zgody na taką (czyżby) niedorzeczność. Nawet teraz, kiedy piszę, nie wiem co jeszcze zobaczę i co wejdzie do cyklu. Ta praca jest w ciągłym ruchu. Wiem tylko tyle, że mam w sobie pytania, które muszę zobaczyć w czymś, co nazwałabym ramą.

Na wystawie „Prześwity i puste miejsca” wszelkie tropy są niepewne. To urwane myśli, niedopowiedziane kadry. Fotografka stąpa po niepewnym gruncie, opierając się na prze-czuciach. Wciska spust migawki, notując kolejne naskórkowe obrazki. Próbuje rozwiązać zagadkę słynnej myśli Heideggera: „Stanie w prześwicie bycia zwę
»ek-sistencją« człowieka”**.
Krzysztof Szlapa, kurator wystawy