Spektakl oparty na tekstach Thomasa Bernharda „Chodzenie”, Michela Houellebecqa „Serotonina”, Pietro Citatiego „Wiosna Chosrowa” oraz tekstach Zbigniewa Szumskiego. Akcja spektaklu dzieje się w opuszczonej sali bankietowej, która pełniła funkcję kina lub sali rekreacyjnej. Odbywały się w niej wówczas kursy jogi i tańca, wesela, stypy oraz zjazdy weteranów i absolwentów. Teraz ma tu miejsce próba orkiestry. Z tych tematów/sytuacji rodzi się choreografia spektaklu. Choreografia, która nie jest tłem ani wstawką taneczną. Można jednocześnie mówić i tańczyć, nie będąc artystą rewiowym.

Spis uroczystości (akty spektaklu): stypa, chrzest, bal maturalny, wesele. Te sytuacje mogą się zapętlać. Pamięć miejsca jest niekonsekwentna i fragmentaryczna. Rzeczy mniej ważne potrafią zakłócić hierarchię wspomnień. To, co nieważne „pcha się” i manifestuje. Idealne miejsce dla proroka fałszywego i prawdziwego. „[…] ten obnażony, bełkoczący, bluźniący, znieważający, urągający i wieszczący, dokazujący, igrający, obłędny, jurodiwyj przybywa i przebywa w aurze świętości. Świętości, która jest na wskroś paradoksalna, która wszczepia truciznę w tkankę rozsądku. Świętości, która nie lęka się ekstremizmu”.

Umieć rozśmieszać w rozmowie o śmierci, może być cechą proroka. Czy współczesny prorok jest filozofem, inżynierem sztucznej inteligencji czy inwestorem? Absolutna potęga proroka produkuje nadwyżkę swobodnych ustaleń.

Spektakl Teatru Cinema