Przez drobiny opowiadamy losy ludzi, którzy w łódzkim getcie spędzili część swojego życia. Próbujemy szkicować z pamięci przeszłość. Taki rysunek jest w pewien sposób dwoistą uwagą lub uważnością na to, co pochodzi z przeszłości (i w tym procesie bywa, że się upublicznia) i uważnością na siebie samych, do których prywatnie to coś przychodzi. O wartości tych rysunków przesądza fakt, że udało się powiązać i przepleść prywatne z publicznym, wyrozumowane z intuicyjnym, przypomniane z odczuwanym.

Akcja „Dwa pokoje” jest interdyscyplinarnym zdarzeniem poświęconym pamięci Litzmannstadt Getto. Wskazujemy te obszary topografii, które ze względu na ich bolesną i niejednoznaczną historię są zapomniane lub pomijane milczeniem. Wyznaczamy te obszary historii Litzmannstadt Getto, które dotychczas pozostawały obecne wyłącznie w archiwach.