Mamy co jeść, ale wyobraźmy sobie, że jesteśmy głodni. Jesteśmy wolni, ale wyobraźmy sobie, że żyjemy w zamknięciu. Nasz świat trwa, ale wyobraźmy sobie, że się kończy…

Metaforycznie o niepokojach i narracjach, które konstruują naszą rzeczywistość. Krytycznie wobec siły wyższej i samego siebie. O postawie wobec świata i wobec sztuki. O bezsilności, nadziei, strachu i apatii. O poszukiwaniu wyjścia z sytuacji, w której sami się zamknęliśmy. Językiem obrazu, poezji i filozofii tworzymy mały model rzeczywistości, na którym sprawdzamy nasze możliwości przetrwania.

Spróbujmy sobie wyobrazić drzwi, stare, dobre drzwi. Oby wystarczyło nam sił i mądrości by je sobie zainsynuować.