KATHA - OPOWIEŚĆ KALI - GRA

KATHAKALI

Korzenie Kathakali sięgają czasu przed wiekiem XVII. Jednak forma, jaka przedstawiana jest współcześnie to rezultat długiego procesu ewolucji i asymilacji rozmaitych form teatralnych wywodzących się z Kerali w Południowych Indiach. Kathakali jest klasycznym tańcem/teatrem, który został stworzony, by przez pantomimę opowiedzieć wielkie hinduskie eposy – Mahabharatę i Ramajanę. Spośród wszystkich indyjskich tańców i form teatru Kathakali jest najbogatsze w mudry – język dłoni, który pozwala tancerzowi powiązać z dłońmi opowiadaną historię. Aktor musi także pokazać widzom emocje i charakter granej postaci. Aby tego dokonać, musi użyć wszystkich głównych mięśni twarzy – razem lub oddzielnie – jak również absolutnie kontrolować mięśnie oczu i twarzy. Wiele uwagi poświęca się ćwiczeniom oczu, ponieważ to oczy są głównym punktem kontaktu pomiędzy aktorem i widzami. Jako że aktor Kathakali nie mówi na scenie, musi komunikować się z widownią poprzez swoje ciało, oczy i twarz. Brak pełnej kontroli nad każdą częścią swojego ciała powoduje napięcie, które blokuje i uniemożliwia widzom odczuwanie tego, co aktor stara się im przekazać. W zachodnim teatrze to częsty problem, któremu zaradzić może trening starożytnej sztuki Kathakali. Dyscyplina ta służy nie tylko wytrenowaniu całego ciała aktora, ale również różnych jego części oddzielnie. Pomaga to pracować poprzez ciało i uwolnić napięcia między ciałem i głową, co jest często problemem. Ciało musi być jak doskonale zestrojony silnik/napęd. Służy temu kilka podstawowych ćwiczeń należących do systemu sztuk walki z Kerali. Trening jest niezwykle wymagający, nie tylko fizycznie, ale również mentalnie. Istnieją, na przykład, ćwiczenia, które wymagają od studenta pracy w różnych rytmach ze stopami, dłońmi i mówieniem – wszystko w tym samym momencie. Poszerza to sposób, w jaki używamy pracę mózgu. Możliwość nauki Kathakali pozwalającej na profesjonalne występy zdarza się poza Indiami rzadko. Trening Kathakali jest bez wątpienia jedną z najbardziej kompleksowych (kompletnych) praktyk w zakresie pracy z ciałem i twarzą. Daje on aktorom – współczesnym czy tradycyjnym – wspaniałą elastyczność umysłu i ciała, co może być pomocne w ich własnej pracy twórczej.