Spektakl Alessandra Curtiego „Ostatnia taśma” narodził się z fascynacji beckettowską architekturą ciszy. Obudowanie życia dźwiękiem, otaczanie się dźwiękiem stało się podstawowym tropem kompozycji spektaklu. Twórcy zakładają, że dźwięk jest wehikułem pamięci, a przez to wehikułem czasu. „Ostatnia taśma” pozwala im sprawdzić i uwydatnić przekonanie, że teatr także jest maszyną czasu. W jej centrum zawsze pozostaną cisza lub jej sceniczna namiastka, jaką jest pauza. Występuje: Alessandro Curti, reżyseria i inscenizacja: Jarosław Fret. Język spektaklu to włoski, z polskimi napisami.