SZKŁO BAROKOWE

Sztuka szklarska na Dolnym Śląsku

SZKŁO BAROKOWE - KOLEKCJA ZAKUPIONA DO ZBIORÓW MUZEUM NARODOWEGO WE WROCŁAWIU ZE ŚRODKOW MINISTERSTWA KULTURY I DZIEDZICTWA NARODOWEGO ORAZ MUZEUM

Na tę unikatową kolekcję składa się 26 niezwykle cennych eksponatów, wśród których są pamiątkowe i okazjonalne puchary, pucharki, flakon toaletowy, kufel i szklanica. Większość z nich powstała w hutach na Dolnym Śląsku, a także w Czechach i Brandenburgii.

Sztuka szklarska rozwijała się na Dolnym Śląsku od czasów średniowiecznych i była związana z występowaniem bogactw naturalnych w Karkonoszach, Górach Izerskich i na Pogórzu. W okresie renesansu w rejonie Karkonoszy pracowali mistrzowie rytujący stemple pieczętne i sygnety. W większych miastach niektórzy złotnicy zajmowali się obróbką kamieni szlachetnych na większą skalę. We Wrocławiu w XVI i XVII w. pracowało 23 mistrzów szlifierzy kamieni szlachetnych i rytowników pieczęci.

Największe huty działały w Szklarskiej Porębie (Schreiberhau), Czerniawie (Schwarzbach), Radosnej (Freudenburg), Lasówce (Kaiserwalde), Janowie (Janow), Orzeszu (Orzesche), a także na pograniczu Śląska i Łużyc – w Ruszowie (Rauscha) i Wymiarkach (Wiesau). Źródła historyczne mówią o rytownikach szkła w okolicach Szklarskiej Poręby od 1685 roku, najsłynniejszym z nich był działający w Cieplicach w połowie XVIII wieku Christian Gotttfried Schneider.

Forma szkieł śląskich ma swój odrębny styl, odróżniający go od szkieł czeskich i niemieckich. Ich wartość leży przede wszystkim w przepięknej dekoracji rytowanej i mistrzowskim opanowaniu tej techniki.