otwarcie: 15.05.2019 godz. 14:00 | środa

wstęp wolny

DAILY DATA ORCHESTRA
DOROTA BŁASZCZAK (PL) INSTALACJA, 2018

Instalacja generatywna, która pozwala usłyszeć codzienny cykl pracy zespołu ludzi zapisujących ciągi cyfrowych danych w przestrzeniach dyskowych. Bez takich danych nie można wyszukać informacji. Bez danych, nawet najdoskonalsze samouczące się algorytmy nie mają wartości. Bez rzetelnych danych to błędy, przypadkowe albo też celowe, mają wpływ na algorytmiczne wnioskowanie. Stąd waga codzienności pracy z danymi i zainteresowanie tymi procesami. Ślady rytmów powstawania strumieni rekordów pozostają w strukturach bazy danych w postaci znaczników czasowych, tak jak w sekwencerze muzycznym. W bazie danych Archiwum Polskiego Radia zostały wyszukane dane dotyczące dat i godzin wpisywania rekordów przez kilkanaście osób. Dane te pozwalają na wytwarzanie dobowego rytmu działań dla każdej z osób. Słyszymy dwie rzeczywistości czasowe: procesu wpisywania danych i ich algorytmicznego użycia na wystawie.

Dorota Błaszczak (PL), ur. w 1961 r., absolwentka Reżyserii Dźwięku na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. Dźwięk i słuchanie są podstawą jej instalacji i projektów interaktywnych, a prace stają się narzędziami do poznania i słuchowego doświadczenia baz danych, radiowych zbiorów dźwiękowych i obiektów otoczenia. Współpracując przy projektach VR brała udział w wystawach m.in. w Kanadzie, USA (1992-2001) oraz Wielkiej Brytanii (1996-97). Jej instalacje interaktywne pokazywane były m.in. w ramach Biennale Sztuki WRO 2015, Europejskiej Stolicy Kultury 2016 (Wrocław), a prace dźwiękowe znalazły się w programach Radiophrenia (2017) i Phonurgia Nova (2018).

CENOTAPHS— CÉNOTAPHES
THOMAS GARNIER (FR) INSTALACJA, 2018

W różnych zakątkach świata z zawrotną szybkością wznosi się całe miasta. Ich budowle mają jedną osobliwą wspólną cechę – wszystkie zostają porzucone jeszcze przed zakończeniem budowy. Budynki te trwają w stanie zwieszenia między budową a ruiną i choć nadawane są im różne nazwy, takie jak „tofu-domy” czy „ekspresowe ruiny”, wszystkim znane są po prostu jako widmowe miasta. Zautomatyzowana instalacja, która w nieskończoność buduje i rozbiera betonowy krajobraz, zainspirowana została takimi właśnie miastami duchów. Pod górną warstwą leży kolejna – kryjące się w półmroku odpady produkcyjne kształtem przypominające kopiec mogilny. System monitoringu rekonfiguruje zapętlone, odtwarzane bez końca ujęcie z kamery poruszającej się wewnątrz modelu. W tym wymyślonym mieście nie ma ani śladu człowieka. Porzucone od samego swego początku miasto nigdy nikomu nie służyło. Jego anty-architektura nie spełnia żadnej funkcji i nigdy nie zostanie zamieszkana.

Thomas Garnier (FR), ur. w 1991 r., jest współczesnym artystą, z wykształcenia architektem. W roku 2016 ukończył studia magisterskie, a następnie przez dwa lata szkolił się w Le Fresnoy Studio National des Arts Contemporains, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w roku 2018. Za swoją instalację Cénotaphes, znaną również pod nazwą Cénotaphe O, został wyróżniony nagrodą Révélation Arts Numériques przyznawaną przez ADAGP, stowarzyszenie francuskich artystów.